W historii meksykańskiej pedagogiki, postać Estefaníi Castañedy y Núñez de Cáceres (1872-1937) pozostaje symbolem innowacji w edukacji wczesnoszkolnej. Jej pionierska praca położyła podwaliny pod nowoczesne podejście, koncentrujące się na nauce przez zabawę i ścisłym związku z otoczeniem naturalnym. Ta filozofia, silnie zakorzeniona w nurcie edukacji progresywnej, stanowiła radykalne odejście od ówczesnych standardów nauczania najmłodszych w Meksyku.
Castañeda, urodzona w Ciudad Victoria w stanie Tamaulipas, zdobywała zaawansowane przygotowanie za granicą, studiując w prestiżowym Chicago Kindergarten College oraz na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Te międzynarodowe doświadczenia pozwoliły jej dogłębnie przyswoić zasady pedagogiki postępowej, które następnie stały się motorem transformacji edukacyjnej w kraju. Kluczowym momentem jej działalności było założenie w 1903 roku pierwszego przedszkola w stolicy Meksyku, nazwanego numerem jeden, Federico Fröebel. Instytucja ta była bezpośrednim odzwierciedleniem systemu Friedricha Fröbla, kładąc nacisk na rolę darów i zajęć ogrodniczych we wszechstronnym rozwoju dziecka.
Nieustanne zaangażowanie Castañedy w podnoszenie standardów edukacji wczesnoszkolnej zaowocowało reprezentowaniem Meksyku na licznych kongresach międzynarodowych, mających na celu promocję nowoczesnych wzorców w całym kraju. W uznaniu jej nieocenionego wkładu, w 1921 roku Justo Sierra uhonorował ją tytułem Honorowego Profesora Edukacji Podstawowej. Ponadto, Castañeda rozszerzyła swoją wizję poza tradycyjne nauczanie, dostrzegając związek rozwoju dziecka z dobrostanem społecznym. W 1933 roku powołała do życia Seminarium Kształcenia Przedszkolnego i Pracy Społecznej, którego celem było szkolenie pracowników socjalnych dla ludności wiejskiej.
Działalność Castañedy zbiegła się z okresem intensywnej reformy edukacyjnej w Meksyku, która po rewolucji kładła nacisk na edukację laicką i powszechną, a jej praca stanowiła istotny element tej ewolucji. Jej dziedzictwo w edukacji wczesnoszkolnej pozostaje niezatarte, a jej odejście 22 lutego 1937 roku zamknęło pewien rozdział. Jej koncepcje wpisują się w globalny ruch pedagogiczny początku XX wieku, który kwestionował sztywne metody, przekonany, że środowisko edukacyjne musi być naturalnym przedłużeniem świata dziecka.