De gerenommeerde astrofotograaf Greg Meyer heeft een uitzonderlijk gedetailleerde opname van de Rampzalige Baviaannevel, officieel bekend als NGC 6727, voltooid. Dit intrigerende kosmische object bevindt zich op een relatief korte afstand van circa 500 lichtjaar, genesteld in de richting van het sterrenbeeld Corona Australis, de Zuidelijke Kroon. Deze nabijheid plaatst de nevel op ongeveer een derde van de afstand tot de veel bekendere stervormingsregio, de Orionnevel. De nevel dankt zijn kleurrijke bijnaam aan de visuele gelijkenis met het gezicht van een Mandril, een beeld dat gevormd wordt door uitgestrekte wolken van moleculair stof.
De diepblauwe gebieden die dit 'gezicht' accentueren, zijn in werkelijkheid reflectienevels, waaronder NGC 6726, NGC 6727, NGC 6729 en IC 4812. Deze kenmerkende blauwe gloed ontstaat wanneer het licht van nabije, hete sterren door het aanwezige kosmische stof wordt verstrooid, waarbij de blauwe golflengten preferentieel worden weerkaatst. Het roodachtige gebied dat de 'mond' van de baviaan suggereert, is het resultaat van de emissie van waterstofgas dat wordt aangeslagen door de ultraviolette straling van dezelfde hete sterren. Deze regio functioneert als een levendige kraamkamer waar de vorming van nieuwe sterren actief plaatsvindt.
De dichte stofwolken in het complex blokkeren effectief het licht van verder gelegen achtergrondsterren in de Melkweg en verbergen sterren die zich nog in de wording bevinden. De ontdekking van de eerste nevels in dit gebied wordt toegeschreven aan de Duitse astronoom Johann Friedrich Julius Schmidt in 1861. In de nabijheid van deze stervormingsgebieden bevindt zich ook de veranderlijke ster TY Coronae Australis, die een rol speelt bij het verlichten van de reflectienevel NGC 6726/NGC 6727. Het gehele moleculaire wolkcomplex in Corona Australis geldt als een van de dichtstbijzijnde gebieden met actieve vorming van sterren van gemiddelde en lage massa.
Een opvallend element aan de periferie van de opname is de bolvormige sterrenhoop NGC 6723. Hoewel deze cluster visueel nabij lijkt, staat deze op een aanzienlijk grotere afstand van bijna 30.000 lichtjaar. De waarneming van dit alles dient als een herinnering dat zelfs in de schijnbaar chaotische structuren van het heelal, patronen van creatie en transformatie zich onophoudelijk ontvouwen. De vastgelegde beelden zijn momentopnames van een voortdurend proces, dat wijst op de onderlinge verbondenheid van materie en energie over immense tijdschalen.