De Zon vertoont momenteel een intrigerende, cyclische activiteit die zich afspeelt aan de achterzijde, onzichtbaar vanaf onze planeet. Na een eerste, extreem krachtige explosie, die werd geregistreerd door de LASCO/C3 coronagraaf tussen 21 en 22 oktober 2025, volgden nog twee substantiële uitstoten van coronale massa (CME's). Deze gebeurtenissen, die plaatsvonden met een opmerkelijk regelmatige tussenpoos van ongeveer 24 uur, creëren een uitzonderlijke situatie in de interplanetaire ruimte. Het gezamenlijke doelwit van deze uitbarstingen is een zeldzame gast in ons zonnestelsel: het interstellaire object 3I/ATLAS.
De initiële uitbarsting, waarvan de omvang de gigantische dimensies van de Zon onderstreepte, was direct gericht op de komeet. Astronomen hadden berekend dat het front van het oververhitte plasma de komeet op 24 oktober zou bereiken, waardoor 3I/ATLAS gedurende maximaal twee dagen in een wolk van zonnemateriaal zou worden ondergedompeld.
De situatie nam echter een dramatische wending toen, met een interval van slechts één dag, nog twee krachtige CME’s werden waargenomen. Dit drievoudige bombardement van zonneplasma op één enkel object is een zeldzaam fenomeen.
De tweede CME leek, afgaande op de asymmetrische structuur, de komeet slechts zijdelings te raken, waarbij het grootste deel van de massa noordelijker passeerde. De derde uitbarsting daarentegen, was onmiskenbaar recht op het doel gericht. Dit bevestigde de duidelijke periodiciteit in de activiteit van het verborgen actieve zonnegebied.
De hoofdrolspelers in dit kosmische drama zijn ontegenzeglijk de Zon en komeet 3I/ATLAS. Terwijl de komeet een ware ‘coronale storm’ doorstaat, blijft de Aarde volledig buiten schot. Alle uitstoot was namelijk weg van onze planeet gericht, waardoor er geen gevaar is voor aardse systemen.
Het interstellaire object 3I/ATLAS, waarvan de kern geschat wordt op een diameter van ongeveer 5,6 kilometer en een massa van 33 miljard ton, heeft eerder al een confrontatie met zonneplasma meegemaakt. Dit gebeurde eind september.
Die eerdere gebeurtenis was de allereerste gedocumenteerde interactie tussen een CME van de Zon en materie die afkomstig is van buiten het zonnestelsel. Waarnemingen, onder meer met behulp van de James Webb-telescoop (JWST), toonden aan dat de impact van het plasma de staart van de komeet tijdelijk vervormde en mogelijk een abnormale uitstoot van koolstofdioxide veroorzaakte.
Voor de wetenschappelijke gemeenschap vertegenwoordigt dit drievoudige treffen een ongekend natuurlijk experiment. Het biedt een unieke kans om nieuwe geheimen te ontrafelen, zowel over het gedrag van de Zon en haar cycli, als over de fundamentele aard van materie diep uit de Melkweg. Dit is een goudmijn aan data voor toekomstig onderzoek naar de interactie tussen stellaire en interstellaire materie.