In het hart van Jeruzalem hebben archeologen een monumentale dam ontdekt die dateert uit de regeerperiode van koningen Joas of Amazia van Juda (ongeveer 805-795 v.Chr.). Deze vondst, beschouwd als de grootste en vroegste dam ooit in Jeruzalem gevonden, is ongeveer 12 meter hoog, meer dan 8 meter breed en heeft een blootgelegde lengte van 21 meter.
De dam vertegenwoordigt een opmerkelijke prestatie in techniek en waterbeheer in het oude Israël. De constructie ervan wordt gezien als een creatieve reactie op de klimaatcrisis van ongeveer 2800 jaar geleden, die werd gekenmerkt door watertekorten en plotselinge overstromingen. De dam was ontworpen om water uit de Gihonbron en regenwater uit de vallei op te vangen, wat een cruciale watervoorziening garandeerde.
Een gezamenlijke studie van de Israel Antiquities Authority en het Weizmann Institute of Science heeft de datering van de dam met geavanceerde wetenschappelijke methoden bevestigd. Dit biedt nieuw licht op de geschiedenis van het Joodse volk en hun verbinding met Jeruzalem. De vondst wordt beschouwd als een van de meest significante structuren uit de Eerste Tempelperiode in Jeruzalem, die getuigt van de technologische bekwaamheid en het aanpassingsvermogen van de oude Judese samenleving.
De Siloamvijver zelf is bekend uit het Nieuwe Testament als de plaats waar Jezus een blindgeborene genas. Deze archeologische doorbraak verrijkt ons begrip van het leven in het oude Jeruzalem en benadrukt hoe de mensheid door de eeuwen heen creatieve manieren heeft gevonden om met natuurlijke uitdagingen om te gaan.