Wetenschappers hebben een nieuwe methode ontwikkeld waarbij gebruik wordt gemaakt van via de lucht verspreid omgevings-DNA (eDNA) om de biodiversiteit te volgen, waardoor een niet-invasieve manier wordt geboden om wilde dieren te monitoren en ecologische veranderingen te begrijpen. Deze aanpak belooft een revolutie teweeg te brengen in de manier waarop we de diverse soorten op de planeet beoordelen en beschermen, en biedt cruciale inzichten voor natuurbeschermingsinspanningen.
Elizabeth Clare, biodiversiteitswetenschapper aan de York University, benadrukt de uitdaging om de enorme omvang van het leven op aarde te beschrijven. Traditionele methoden hebben moeite om de volledige omvang van de biodiversiteit vast te leggen, vooral bij soorten die worden bedreigd door habitatverlies en klimaatverandering. Clare en haar collega's onderzochten het gebruik van eDNA, het genetisch materiaal dat door organismen in het milieu wordt uitgescheiden, om de biodiversiteit op grote schaal te monitoren.
Nina Garrett, een promovendus in de biologie, legt uit dat dieren voortdurend DNA afgeven via haar, huidcellen en zelfs adem. Door dit eDNA uit de lucht te verzamelen, kunnen wetenschappers de soorten identificeren die in een bepaald gebied aanwezig zijn. Garrett gebruikte filtreerpapier en een ventilator om via de lucht verspreid DNA op te vangen van een boom die bewoond werd door vleermuizen, met als doel de aanwezigheid van verschillende vleermuissoorten te detecteren.
Onderzoekers analyseerden luchtfilters van meetstations voor luchtverontreiniging in het hele Verenigd Koninkrijk en identificeerden honderden soorten insecten, planten, schimmels, vogels en zoogdieren. Deze methode maakt continue, kosteneffectieve monitoring van wilde dierenpopulaties mogelijk. Andrew Brown van het National Physical Laboratory (NPL) merkt op dat dezelfde netwerken die de menselijke gezondheid beschermen, ook de wilde dieren kunnen beschermen.
Deze innovatieve aanpak biedt een schaalbare oplossing voor het wereldwijd monitoren van biodiversiteit. Het kan helpen de impact van natuurbeschermingsinspanningen te volgen, invasieve soorten te identificeren en pathogenen of landbouwplagen te detecteren. Ryan Kelly, een mariene wetenschapper, benadrukt het potentieel voor het beantwoorden van vragen over milieu-impact op een schaal die voorheen onbereikbaar was, waardoor de weg wordt vrijgemaakt voor beter biodiversiteitsbeheer.
Clare ziet voor zich dat deze methode wordt uitgebreid tot continentale en zelfs planetaire schaal, waardoor luchtkwaliteitnetwerken worden omgevormd tot wereldwijde systemen voor het monitoren van wilde dieren. Dit zou een revolutie teweeg kunnen brengen in ons begrip van biodiversiteit en effectievere beschermingsstrategieën mogelijk kunnen maken.