Stabiele Warmteafgifte op Enceladus' Noordpool Versterkt Levenspotentieel Oceaan

Een recente, diepgaande analyse van data van NASA's gepensioneerde Cassini-ruimtesonde heeft een verrassende ontdekking gedaan: een aanhoudende warmtelekkage vanuit de noordpool van Enceladus, een van Saturnus' meest fascinerende manen. Deze bevinding suggereert dat de uitgestrekte ondergrondse oceaan, verborgen onder de dikke ijskorst, een veel stabieler thermisch regime handhaaft dan eerder werd aangenomen. Wetenschappers beschouwen dit als een cruciaal element dat de kansen voor de ontwikkeling en het gedijen van leven aanzienlijk vergroot.

Hoewel het oppervlak van Enceladus extreme kou kent, met temperaturen die dalen tot circa -201°C, was reeds bekend dat de ondergrondse watermassa de noodzakelijke chemische bouwstenen voor leven bevat. De grote onzekerheid lag echter in de tijdsduur van deze omstandigheden. Dr. Carly Howett van de Universiteit van Oxford, een van de betrokken auteurs, benadrukt dat het aantonen van de consistentie in de energieafgifte van Enceladus de waarschijnlijkheid van een stabiele onderwateromgeving onderstreept. De maan, met een diameter van ongeveer 500 kilometer, wordt intern opgewarmd door getijdenwerking, waarbij de zwaartekracht van Saturnus de maan voortdurend kneedt en uitrekt.

Eerder schatten onderzoekers het warmteverlies voornamelijk op basis van de waterpluimen die uit de 'tijgerstrepen' nabij de geologisch actieve zuidpool ontsnappen. Het was een uitdaging om het totale energieverlies over de gehele maan te kwantificeren. De onderzoekers realiseerden zich dat subtiele temperatuurverhogingen het duidelijkst zouden zijn op de koudste oppervlakken en waar de ijskap het dunst is; de noordpool voldeed perfect aan deze criteria. Door metingen van de Cassini-sonde te gebruiken, vergeleken de wetenschappers de oppervlaktetemperatuur van de noordpool tijdens de diepste winter en de zomer. De uitkomst was opmerkelijk: het oppervlak rond de pool bleek ongeveer 7°C warmer dan de modellen voorspelden.

Op basis van deze data berekenden zij een energieverlies van ongeveer 46 milliwatt per vierkante meter, wat neerkomt op een totaal van 35 gigawatt over het gehele hemellichaam. Wanneer dit wordt opgeteld bij het reeds bekende warmteverlies van de zuidpool, komt het totale energieverlies van Enceladus uit op 54 gigawatt. Dit getal komt bijna perfect overeen met de geschatte totale energie-input door getijdenopwarming, wat een krachtig bewijs levert voor een langdurige en stabiele oceaan. Dit verhoogt de kansen voor de evolutie van leven, een bevinding die aansluit bij eerdere detecties van fosfor en complexe organische moleculen in de ijspluimen.