De Hubble-ruimtetelescoop heeft een opmerkelijke kosmische gebeurtenis vastgelegd, waarbij een witte dwerg, het overblijfsel van een uitgebrande ster, een object ter grootte van Pluto verslindt. Dit fenomeen, dat zich op ongeveer 260 lichtjaar afstand van de aarde afspeelt, biedt een uniek inkijkje in de mogelijke toekomstige staat van ons eigen zonnestelsel.
Witte dwergen zijn extreem dichte kernen van sterren die hun nucleaire brandstof hebben verbruikt. De specifieke witte dwerg die door Hubble wordt geobserveerd, heeft ongeveer de helft van de massa van onze zon, samengeperst tot een bol ter grootte van de aarde. Wetenschappers vermoeden dat de intense zwaartekracht van deze ster recentelijk een ijzig, vluchtig object uit de Kuiper-gordel van het systeem op een ramkoers heeft gebracht.
Terwijl het object werd verscheurd en naar binnen werd getrokken, detecteerden de instrumenten van Hubble een chemisch spoor dat duidde op de ijzige, verre oorsprong ervan. Met behulp van Hubble's Cosmic Origins Spectrograph analyseerden onderzoekers de atmosfeer van de ster en ontdekten dat het vallende puin voor ongeveer 64% uit waterijs bestond en ook rijk was aan koolstof, zwavel en stikstof. Deze 'vluchtige stoffen', met een hoog gehalte aan stikstof, komen overeen met ingrediënten die op Pluto zelf worden aangetroffen, wat suggereert dat de stervende ster de korst en mantel van een grote, ijzige exoplaneet heeft verorberd.
Snehalata Sahu, hoofdanalyseur van de studie, verklaarde dat deze bevinding hun begrip van het lot van planetenstelsels naarmate sterren ouder worden, herdefinieert. Deze consumptie door de witte dwerg biedt een voorproefje van wat er over miljarden jaren kan gebeuren wanneer onze eigen zon haar brandstof opgebruikt, instort en objecten uit de bevroren gebieden van ons planetenstelsel begint te verorberen. Als een buitenaardse waarnemer in de verre toekomst naar ons zonnestelsel zou kijken, zouden ze mogelijk hetzelfde soort kosmische overblijfselen kunnen zien vormen rond onze eigen witte dwerg.
Wetenschappers hopen dat verdere waarnemingen, mogelijk met de James Webb Space Telescope, nog meer zullen onthullen over de chemische kenmerken van dergelijke dramatische kosmische eindes. De ontdekking benadrukt ook dat de aanwezigheid van water en andere vluchtige stoffen in de buitenste regionen van planetenstelsels mogelijk veelvoorkomend is, wat de kans op het ontstaan van leven vergroot.