Het 'Wow!' signaal, een krachtig radiosignaal dat op 15 augustus 1977 werd gedetecteerd door de Big Ear radiotelescoop van de Ohio State University, blijft wetenschappers boeien. Astronoom Jerry R. Ehman noteerde destijds "Wow!" op de data, vanwege de ongebruikelijke aard van het 72 seconden durende signaal dat uit de richting van het sterrenbeeld Sagittarius kwam. Decennialang werd gedebatteerd over de oorsprong, met theorieën variërend van buitenaardse communicatie tot natuurlijke fenomenen of aardse interferentie. Recente studies, waaronder een publicatie uit 2024 onder leiding van astrobioloog Abel Méndez, suggereren nu een astrofysische oorsprong. Deze studies, die gebruik maken van moderne analysemethoden op originele data, wijzen op natuurlijke masers – een soort natuurlijke laser – die ontstaan door interacties tussen koude waterstofwolken en energierijke straling, mogelijk afkomstig van magnetars.
Een belangrijke update in augustus 2025, getiteld "Arecibo Wow! II: Revised Properties of the Wow! Signal from Archival Ohio SETI Data", heeft de originele data opnieuw geëvalueerd. Deze studie verfijnde de potentiële oorsprong van het signaal naar twee specifieke hemelregio's met precieze coördinaten en mat een piek-fluxdichtheid van meer dan 250 Jy. De bevindingen ondersteunen de hypothese dat kleine, koude waterstofwolken smalbandige signalen kunnen produceren, vergelijkbaar met het 'Wow!' signaal. De originele detectiefrequentie van 1420 MHz, de zogenaamde waterstoflijn, werd in 1959 door Philip Morrison en Giuseppe Cocconi voorgesteld als een mogelijke communicatiefrequentie voor buitenaardse beschavingen. Hoewel de recente analyses een sterke voorkeur geven aan een astrofysische verklaring, zoals natuurlijke masers die ontstaan door interacties tussen magnetars en waterstofwolken, erkennen de onderzoekers dat het volledige mysterie nog niet is opgelost. Dit onderstreept de voortdurende evolutie van wetenschappelijk onderzoek en het potentieel voor nieuwe ontdekkingen uit bestaande data.