Oude Zeespiegelwisselingen Onthullen Diepere Instabiliteit IJskappen, Wat Klimaatmodellen Uitdaagt

Bewerkt door: Tetiana Martynovska 17

Een recent en belangrijk paleoklimatologisch onderzoek, gepubliceerd in het prestigieuze tijdschrift Science, heeft overtuigend bewijs geleverd dat de mondiale zeespiegel tijdens de laatste IJstijd maar liefst 20 meter hoger was dan de huidige niveaus. Dit baanbrekende werk, geleid door paleoclimatoloog Peter Clark van Oregon State University, dwingt tot een grondige herziening van de gevestigde chronologie van de aardse klimaatgeschiedenis en de inherente volatiliteit van onze gigantische ijskappen.

De analyse toont aan dat deze spectaculaire schommelingen in de hoogte van de oceanen niet uitsluitend beperkt waren tot het einde van de IJstijd. Integendeel, zij deden zich herhaaldelijk voor gedurende de gehele Pleistocene epoche, een uitgestrekte periode die zich uitstrekte van 2.6 miljoen tot 11.700 jaar geleden. Dit tijdperk werd gekenmerkt door terugkerende glaciale cycli, waarbij enorme ijsmassa's zich uitbreidden en weer krompen over Noord-Amerika en Eurazië. Om deze historische variaties in de zeespiegel nauwkeurig te reconstrueren, hebben de onderzoekers diepzeekernen geanalyseerd. Hierbij werden de gefossiliseerde schelpen van microscopisch kleine mariene organismen, bekend als foraminifera, onderzocht op chemische sporen die inzicht geven in historische temperaturen en de hoeveelheid opgesloten ijs.

De bevindingen van deze studie staan recht tegenover de eerdere wetenschappelijke consensus. Die consensus hield in dat de meest substantiële zeespiegelschommelingen voornamelijk plaatsvonden in het latere deel van de IJstijd, met name rond de Mid-Pleistocene Transitie (MPT), die liep van 1.25 miljoen tot 700.000 jaar geleden. Tijdens deze transitie verlengden de glaciale cycli zich van een ritme van 41.000 jaar naar een dominantere cyclus van 100.000 jaar. De nieuwe reconstructie, die de afgelopen 4.5 miljoen jaar beslaat, bewijst echter dat veel eerdere cycli, die nog werkten op de 41.000-jarige tijdschaal, net zo extreem waren in hun fluctuaties als de latere cycli.

Clark stelt dat de constante aanwezigheid van omvangrijke ijskappen gedurende deze lange tijdsduur suggereert dat de mechanismen die hun groei en afbraak aansturen, fundamenteel dieper verankerd zijn in de interne terugkoppelingslussen van het klimaatsysteem. Dit betekent dat zij niet uitsluitend worden beheerst door externe orbitale krachten. Dit vereist de zoektocht naar meer omvattende verklarende modellen die verder gaan dan de huidige aannames met betrekking tot de Mid-Pleistocene Transitie. Het onderzoeksteam bestond uit specialisten van instellingen uit de Verenigde Staten, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk en China. Belangrijke bijdragen kwamen van Steven Hostetler en Nicklas Pisias van Oregon State University, Jeremy Shakun van Boston College, Yair Rosenthal van Rutgers University en David Pollard van Pennsylvania State University.

De implicaties van deze analyse van de diepe geschiedenis zijn van vitaal belang voor het begrijpen van hedendaagse milieurisico's. Clark benadrukte dat het ontcijferen van de eeuwenoude wisselwerking tussen ijskappen en klimaat een onschatbaar raamwerk biedt voor het anticiperen op huidige en toekomstige planetaire uitdagingen. Dit geldt met name voor de stabiliteit van de ijsreservoirs in Antarctica en Groenland. Historische precedenten, zoals de Eemien-interglaciale periode van 125.000 jaar geleden, toen marginaal warmere temperaturen de zeespiegel 6 tot 9 meter hoger hielden dan nu, onderstrepen de waarschuwing van de studie: klimaatstatussen uit het verleden, zelfs die slechts enigszins afwijken van het heden, hadden het potentieel voor substantiële, langdurige zeespiegelstijgingen.

Bronnen

  • EL IMPARCIAL | Noticias de México y el mundo

  • Agencia SINC

  • Infobae

Heb je een fout of onnauwkeurigheid gevonden?

We zullen je opmerkingen zo snel mogelijk in overweging nemen.

Oude Zeespiegelwisselingen Onthullen Diepe... | Gaya One