Wetenschappers Vinden Bewijs voor 'Afstandsgevoel' als Zevende Menselijke Waarneming

Een baanbrekende nieuwe wetenschappelijke studie heeft bij de mens een tot nu toe onbekend vermogen aan het licht gebracht, dat het best kan worden omschreven als 'aanraking op afstand' of zelfs een 'zevende zintuig'. Een gezamenlijk team van onderzoekers van de Queen Mary University of London (QMUL) en het University College London (UCL) heeft onlangs aangetoond dat mensen in staat zijn de aanwezigheid van objecten waar te nemen zonder dat er direct fysiek contact mee is. Traditioneel werd tastzin altijd beschouwd als een zintuig dat een onmiddellijke aanraking met een oppervlak vereiste om informatie te verkrijgen. Deze bevindingen zetten die conventionele opvatting over de menselijke perceptie op zijn kop.

Geïnspireerd door observaties uit het dierenrijk, met name het vermogen van steltlopers en plevieren om voedsel onder het zand te lokaliseren, veronderstelden de wetenschappers dat het menselijk zenuwstelsel mogelijk ook subtiele mechanische responsen kan opvangen die worden overgedragen via korrelige media. De essentie van het experiment, dat werd gepresenteerd tijdens de IEEE ICDL-conferentie, was eenvoudig maar doeltreffend: vrijwilligers lieten hun vinger langzaam in het zand zakken met de opdracht om een verborgen kubus te detecteren vóórdat er daadwerkelijk contact plaatsvond. De resultaten waren opmerkelijk: de deelnemers slaagden erin de locatie van het verborgen voorwerp te bepalen met een nauwkeurigheid van ongeveer 70,7%. Dit percentage overtrof de kans op willekeurig gokken aanzienlijk, wat wijst op een reëel waarnemingsvermogen.

Dit fenomenale resultaat wordt toegeschreven aan de buitengewone gevoeligheid van de menselijke hand. Onze handen zijn in staat om microscopische vervormingen in het omringende zand te registreren, die worden veroorzaakt door de aanwezigheid van een vast lichaam. Het gevoel ontstaat doordat de beweging van de vinger in het granulaire materiaal minuscule verschuivingen genereert. Deze verschuivingen 'reflecteren' vervolgens op het verborgen object en bereiken de receptoren in de huid. Om de menselijke prestaties te vergelijken, zetten de onderzoekers een robot in die was uitgerust met een geavanceerde tactiele sensor en een LSTM machine learning-algoritme. Het robotachtige systeem behaalde slechts een nauwkeurigheid van 40% en genereerde bovendien meer valse positieven. Dit onderstreept duidelijk de superioriteit van het menselijk vermogen tot fijnafstemming van de waarneming in deze specifieke context.

Het verkrijgen van inzicht in de mechanismen van deze indirecte waarneming opent nieuwe en spannende perspectieven voor zowel engineering als technologische ontwikkeling. Deze kennis kan worden ingezet voor de creatie van veel geavanceerdere tactiele sensoren, evenals verbeterde ondersteunende hulpmiddelen voor mensen met een verminderd tastvermogen. Bovendien kan het bijdragen aan de ontwikkeling van systemen die effectief kunnen functioneren onder omstandigheden van beperkt zicht, bijvoorbeeld bij archeologische opgravingen of bij het verkennen van oppervlakken op andere planeten. Elisabetta Versace, hoofd van het Prepared Minds-laboratorium bij QMUL, merkte op dat deze studie de eerste is die aanraking op afstand bij mensen onderzoekt en daarmee onze perceptie van de zintuiglijke wereld van levende wezens verandert. Het team is van plan verdere onderzoeken uit te voeren om de variabiliteit van deze vaardigheid tussen individuen vast te stellen en de factoren te identificeren die de manifestatie ervan beperken.