19 Ekim 2025 sabahı, Paris'teki Louvre Müzesi'nde gerçekleşen organize bir soygun, uluslararası sanat ve kültür çevrelerinde büyük bir şok dalgası yarattı. Profesyonel bir hırsız ekibi, yedi dakikadan kısa bir sürede, müzenin görkemli Apollon Galerisi'ne sızmayı başardı ve burada sergilenen sekiz adet tarihi mücevheri çaldı. Olayda herhangi bir yaralanma yaşanmaması teselli edici olsa da, müze derhal ziyaretçilere kapatıldı.
Çalınan eserlerin arasında, Napolyon'un eşi İmparatoriçe Marie Louise'e armağan edilen bir zümrüt ve elmas kolye ile neredeyse 2.000 elmasla süslü İmparatoriçe Eugénie'nin diademası bulunuyordu. Hırsızların, işe alım sürecinde bir tür 'lojistik pencere' oluşturduğu ve bir araç üzerine monte edilmiş mekanik bir asansör kullanarak müzeye ulaştığı tespit edildi. Açılan bir pencereden içeri giren zanlılar, açılı taşlama makineleriyle iki vitrini parçaladı. Bu eylem, müzenin sadece yedi dakikada nasıl böylesine önemli bir kayba uğrayabileceğinin çarpıcı bir göstergesi oldu.
Hırsızlar kaçarken İmparatoriçe Eugénie'nin tacını düşürdü; bu parça müze yakınında hasarlı olarak bulundu. Kültür Bakanı Rachida Dati ve İçişleri Bakanı Laurent Nuñez, olayın 'ölçülemez miras değeri' taşıdığını vurguladı. Soruşturmayı yürütenler, hırsızların olay yerinde eldiven, araç-gereç ve telsiz gibi kanıtlar bıraktığını belirtti.
Bu yüksek profilli vurgun, Avrupa'nın büyük müzelerinin organize suç karşısındaki savunmasızlığını gözler önüne serdi. Fransız Sayıştay raporu, Denon Kanadı'nda (Apollon Galerisi'nin de bulunduğu yer) odaların üçte birinde gözetim kamerasının bulunmadığını ortaya çıkardı. Hatta Richelieu Kanadı'ndaki sergi alanlarının dörtte üçünde video izleme sistemlerinin eksik olduğu belirtildi. Güvenlik yatırımlarının, belirlenen ihtiyaçlara kıyasla yetersiz kaldığı eleştirisi hızla gündeme geldi.
Uzmanlar, çalınan bu tür eşyaların yasal piyasada bütün olarak satılmasının neredeyse imkansız olduğunu, bu nedenle parçalanıp taşlarının kesilerek eritileceğini öngörüyor. Bu kayıp, sadece maddi bir değerden ibaret olmayıp, yüzlerce yıllık bir hikayenin ve kolektif hafızanın bir parçasının geçici olarak karanlığa gömülmesi anlamına geliyor. Yapısal zafiyetler, ancak içeriden bir dönüşüm ve önceliklendirme ile aşılabilir.