Włoski film animowany „Storia di Sergio” nominowany do Oscara 2026

Włoski krótkometrażowy film animowany zatytułowany „Storia di Sergio”, który powstał pod kierownictwem Rosalby Vitellaro, został oficjalnie włączony do grona kandydatów ubiegających się o nagrodę Oscara w 2026 roku. Obraz ten rywalizuje w kategorii „Najlepszy Krótkometrażowy Film Animowany”. Scenariusz do filmu Vitellaro napisała wspólnie z Alessandrą Violą. Twórcy potwierdzili 17 października, że produkcja uzyskała kwalifikację do udziału w konkursie po specjalnym pokazie, który odbył się w Santa Monica w Los Angeles. Ten projekt, sfinansowany dzięki akcji crowdfundingowej, jest obecnie dostępny na dedykowanej platformie dla członków Akademii. Głosowanie mające wyłonić krótką listę kandydatów zaplanowano na okres od 8 do 12 grudnia, natomiast ogłoszenie finalistów nastąpi 16 grudnia.

Fabuła filmu przedstawia tragiczną historię Sergia De Simone, opartą na faktach. Sergio był żydowskim chłopcem urodzonym 29 listopada 1937 roku w Neapolu. Jego ojciec, Edoardo De Simone, był katolickim oficerem marynarki wojennej, a matka, Gisella Perlow, była Żydówką. W 1943 roku, uciekając przed bombardowaniami, Gisella wraz z synem przeniosła się do krewnych w Fiume. Niestety, 21 marca 1944 roku zostali aresztowani razem z siedmioma innymi członkami rodziny, w tym kuzynkami Sergia, Andrą i Tatianą.

W kwietniu 1944 roku, w wieku zaledwie siedmiu lat, Sergio został deportowany do Auschwitz. Następnie przewieziono go do obozu koncentracyjnego Neuengamme, zlokalizowanego w pobliżu Hamburga. Obóz ten, założony w 1938 roku, był największym na północnym zachodzie Niemiec. W Neuengamme Sergio był jedynym włoskim dzieckiem w grupie dwudziestu nieletnich, których doktor Kurt Heissmeyer wybrał do przeprowadzania eksperymentów medycznych. Krótko przed zakończeniem wojny wszyscy oni zostali zamordowani w piwnicach szkoły Bullenhuser Damm.

Wspomnienia dotyczące ostatnich dni Sergia, przekazane przez jego kuzynki Tatianę i Andrę podczas ceremonii w Hamburgu 20 kwietnia 2017 roku, uwypuklają tragiczny zbieg okoliczności: Sergio, nie posłuchawszy ostrzeżenia, oddalił się z grupą dwudziestu dzieci i nigdy więcej go nie widziano. Matka chłopca, Gisella De Simone, została wyzwolona z obozu Ravensbrück w listopadzie 1945 roku. Połączyła się z mężem i urodziła jeszcze jednego syna, Mario. Gisella do końca życia żywiła nadzieję na powrót Sergia.

Dziennikarz Günther Schwarzberg i jego żona Barbara Hüsing poświęcili dziesięciolecia pracy na rzecz przywrócenia pamięci o tych dwudziestu zamordowanych dzieciach. W Hamburgu-Burgwedel, na cześć Sergia, nazwano ulicę Sergio-de Simone-Stieg. Ten projekt filmowy kontynuuje linię tematyczną rozpoczętą przez nagradzany wcześniej film krótkometrażowy „Gwiazda Andry i Tati”, poświęcony siostrom Bucci. Kwalifikacja do wyścigu o Oscara jest wyrazem uznania dla wysiłków zespołu w zakresie pielęgnowania pamięci historycznej o Holokauście i promowania idei pokoju. Film ten stawia ważne pytania dotyczące człowieczeństwa i sprawiedliwości dziejowej, co jest szczególnie istotne w kontekście współczesnych wyzwań związanych z tożsamością i pamięcią.