Film dokumentalny Rolanda Sejki, zatytułowany „Film di Stato” (Państwowy Film), został zaprezentowany podczas prestiżowego Międzynarodowego Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Jihlavie w 2025 roku. Produkcja ta, wspierana przez Luce Cinecittà, która zajmie się również jej dystrybucją we włoskich kinach wiosną przyszłego roku, stanowi głęboką, niewerbalną analizę czterdziestoletniego okresu dyktatury Envera Hodży w Albanii. Trwający 78 minut obraz celowo rezygnuje z narracji z offu, polegając wyłącznie na montażu i oprawie dźwiękowej, aby prześledzić drogę kraju od czasów powojennych aż do upadku komunizmu.
Sejko, znany ze swojej biegłości w przekształcaniu materiałów archiwalnych w wizualne poematy, wykorzystuje w całości kadry, które były pierwotnie tworzone przez sam reżim jako narzędzie propagandy. Takie podejście umożliwia widzowi nie tylko obserwację historii, ale także poczucie rytmu i oczekiwań tamtych lat – od momentów masowej jedności po skrywaną ciszę otaczającą przywódcę. Krytycy podkreślają, że ta metoda sprawia, iż archiwum przestaje być jedynie zapisem historii, a staje się jej aktywnym konstruktorem, by następnie, poprzez pryzmat reżyserskiej wizji Sejki, obnażyć własne mechanizmy.
Reżyser nie ogranicza się do prostego pokazania propagandy. Poprzez precyzyjny montaż i dźwięk, buduje narrację, która jest sprzeczna z narzuconym pierwotnie sensem, ujawniając pęknięcia i ukryte sygnały pozwalające na odmienną interpretację wydarzeń. Takie chirurgiczne badanie mechanizmów samozachwytu władzy nabiera szczególnej ostrości w dzisiejszych czasach, kiedy to nieustanne strumienie informacji dążą do kształtowania naszej percepcji rzeczywistości. Zdolność do dostrzeżenia, w jaki sposób historyczna machina władzy kreowała swój wizerunek, staje się kluczem do rozpoznawania manipulacji we współczesnej przestrzeni medialnej.
„Film di Stato” to coś więcej niż tylko spojrzenie na albańską autokrację; to studium uniwersalnej ślepoty władzy, która, dążąc do samouwielbienia, mimowolnie pozostawia dokumentalne świadectwa swojej wewnętrznej pustki. Obraz ten, który wcześniej zyskał uznanie podczas „Dni Autorów” w Wenecji, otworzył główny konkurs „Opus Bonum” w Jihlavie, co potwierdza pozycję Rolanda Sejki jako jednego z czołowych włoskich mistrzów pracy z dziedzictwem dokumentalnym.