Międzynarodowe badania, opublikowane w „Earth and Planetary Science Letters”, rewolucjonizują nasze rozumienie historii Ziemi. Ujawniają one, że czas geologiczny nie jest liniową progresją, lecz złożonym, wielorakim systemem fraktalnym. Naukowcy z Uniwersytetu McGill, Papieskiego Uniwersytetu Katolickiego Chile oraz Uniwersytetu Wileńskiego wykazali, że granice wyznaczające kluczowe zmiany w historii Ziemi, takie jak masowe wymierania czy eksplozje ewolucyjne, wykazują wyraźny porządek matematyczny.
Tradycyjnie odstępy między głównymi wydarzeniami geologicznymi były postrzegane jako sporadyczne lub przypadkowe. Jednakże, nowa analiza, skupiająca się na erze fanerozoicznej (ostatnie 540 milionów lat), sugeruje, że te podziały czasowe grupują się w sposób zgodny z wzorcami wielorakich fraktali. Fraktale to struktury matematyczne, w których podobne wzory powtarzają się w różnych skalach, wskazując na podstawową, hierarchiczną organizację. Profesor Andrej Spiridonov podkreśla, że granice skali czasu geologicznego, choć mogą wyglądać jak schludne osie czasu w podręcznikach, opowiadają znacznie bardziej chaotyczną historię, która jest kluczem do zrozumienia zmian zachodzących na naszej planecie.
Zespół opracował nowatorskie ramy matematyczne nazwane „złożonym procesem wielorakich fraktali-Poissona”. Model ten przedstawia zmiany w systemie Ziemi jako serię zagnieżdżonych, hierarchicznych skupisk. Jednym z najbardziej znaczących odkryć jest koncepcja „zewnętrznej skali czasu” Ziemi, określającej minimalny czas wymagany do uchwycenia pełnego spektrum zmienności planety. Badania szacują, że ten niezbędny okres wynosi co najmniej 500 milionów lat, a idealnie bliżej miliarda lat. Profesor Shaun Lovejoy zaznaczył, że nieuwzględnienie fraktalnej struktury granic czasowych wprowadza błędy w naszym rozumieniu przeszłego klimatu, ekosystemów i zmian planetarnych.
Rozumiejąc inherentną strukturę i fraktalną naturę wydarzeń geologicznych, naukowcy mogą opracowywać dokładniejsze modele. To głębsze wgląd w przeszłość Ziemi nie tylko wzbogaca nasze zrozumienie ewolucji planetarnej, ale także znacząco zwiększa naszą zdolność do przewidywania przyszłych zjawisk i transformacji geologicznych. Badania te, wykorzystujące analizę danych z Międzynarodowej Skali Czasu Geologicznego (GTS2020) oraz danych opartych na skamieniałościach takich jak konodonty i amonity, wskazują, że granice te grupują się w sposób wielorakich fraktali, sugerując, że nawet najbardziej ekstremalne zmiany planety mogą być częścią szerszego, przewidywalnego systemu rozwijającego się na przestrzeni setek milionów lat.