Naukowe środowisko otrzymało mocny dowód, który przenosi debatę na temat natury rzeczywistości poza sferę czystych spekulacji. Grupa badawcza z Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej w Okanagan, kierowana przez fizyka dr. Mira Faizalę, przedstawiła matematyczne uzasadnienie wykluczające możliwość, by nasz Wszechświat był symulacją komputerową. Rezultaty tej przełomowej pracy, mające ogromne znaczenie dla fizyki teoretycznej, zostały opublikowane na łamach „Journal of Applied Holography in Physics”.
Zespół, w skład którego wchodzili również dr Lawrence Krauss, dr Arshid Shabir oraz dr Francesco Marino, oparł swoje rozumowanie na fundamentalnych twierdzeniach matematycznych. Kluczową rolę w ich argumentacji odegrał słynny Teoremat Gödla o niezupełności. Ten kamień węgielny logiki formalnej głosi, że w każdej wystarczająco złożonej strukturze formalnej zawsze istnieją prawdy, których nie da się udowodnić przy użyciu narzędzi dostępnych w ramach tego systemu. Stosując tę zasadę, naukowcy wykazali, że pełne i spójne opisanie wszystkich aspektów rzeczywistości fizycznej wymaga tak zwanego „rozumienia niealgorytmicznego”.
Oznacza to, że wiedza niezbędna do kompletnego opisu bytu nie może zostać osiągnięta poprzez sekwencję logicznych kroków obliczeniowych, które stanowią podstawę każdej symulacji czy programu komputerowego. Jeśli rzeczywistość wymaga informacji niedostępnych w ramach własnego systemu formalnego, nie może być ona w całości redukowalna do algorytmu.
Dr Lawrence Krauss, uznany kosmolog i współautor badania, podkreślił dalekosiężne implikacje tych ustaleń. Zaznaczył on, że każda symulacja z definicji ma charakter algorytmiczny i musi przestrzegać z góry określonych reguł. Ponieważ jednak fundamentalna struktura rzeczywistości wymaga zrozumienia wykraczającego poza ramy algorytmów, nasz Wszechświat nie może stanowić czyjegoś tworu w postaci programu. Badania Faizala i Kraussa potwierdzają, że fizyczna rzeczywistość nie poddaje się całkowitej redukcji do modeli obliczeniowych, co stawia pod znakiem zapytania wszelkie próby odtworzenia kosmosu za pomocą superkomputerów.
Odkrycia te mają niebagatelne znaczenie dla fizyki teoretycznej, szczególnie w kontekście grawitacji kwantowej. Współczesna fizyka dawno odeszła od newtonowskiego postrzegania materii, przechodząc do teorii względności i mechaniki kwantowej. Te z kolei sugerują, że nawet czas i przestrzeń nie są bytami pierwotnymi, lecz wyłaniają się z głębszych, informacyjnych struktur, które istnieją w tak zwanym Platońskim królestwie. Próba stworzenia kompletnej „Teorii wszystkiego” wyłącznie za pomocą obliczeń jest zatem z góry skazana na niepowodzenie, ponieważ dla osiągnięcia pełnego poznania prawdy, potrzebne jest coś więcej niż tylko proste wykonywanie instrukcji. Otwiera to drogę do uznania, że pewne aspekty istnienia są pojmowane poprzez inne formy percepcji niż te, które są dostępne dla maszyny.
W tym świetle, każdy obserwator staje się częścią szerszego procesu, gdzie kluczem do poznania jest właśnie rozumienie, a nie czyste wyliczenie. Badanie to skutecznie przenosi hipotezę symulacji z obszaru spekulacji filozoficznych i science fiction do sfery rygorystycznej matematyki i fizyki, dostarczając naukowego i niepodważalnego obalenia tej popularnej teorii. Konsekwencje te zmuszają naukowców do ponownego przemyślenia granic możliwości modelowania cyfrowego i poszukiwania nowej, bardziej holistycznej ramy teoretycznej, która uwzględnia aspekty nieobliczalne.