W sercu historycznej Jerozolimy archeolodzy dokonali odkrycia monumentalnej budowli, która według wstępnych ustaleń stanowi część starożytnej Sadzawki Siloe. Miejsce to, wspomniane w Nowym Testamencie jako punkt uzdrowienia ślepego przez Jezusa, zyskuje nowe znaczenie dzięki temu znalezisku, które potwierdza biblijne przekazy i rzuca światło na inżynieryjne możliwości starożytnych mieszkańców miasta.
Odkryta konstrukcja jest uznawana za jedno z najbardziej imponujących i znaczących znalezisk z Okresu Pierwszej Świątyni w Jerozolimie. Jej powstanie datuje się na czasy panowania królów Judy, Joasza lub Amazjasza, czyli około IX wieku przed naszą erą. Jest to największa zapora wodna odkryta dotąd w Izraelu i zarazem najstarsza tego typu budowla w Jerozolimie. Jej imponujące rozmiary – około 12 metrów wysokości, ponad 8 metrów szerokości i 21 metrów długości – świadczą o zaawansowanych umiejętnościach inżynieryjnych ówczesnych budowniczych.
Zapora miała podwójne przeznaczenie: gromadzenie wody ze źródła Gichon oraz wód opadowych spływających do Doliny Cedronu, a także zapobieganie nagłym powodziom. Precyzyjne datowanie, możliwe dzięki obecności gałęzi w strukturze tamy, pozwala na lepsze zrozumienie kontekstu historycznego i technologicznego tamtych czasów. Odkrycie to dostarcza cennych informacji na temat adaptacji starożytnej Jerozolimy do zmian klimatycznych.
Budowa tak zaawansowanej infrastruktury wodnej w IX wieku przed naszą erą świadczy o tym, że miasto było już wówczas potężnym ośrodkiem, zdolnym do planowania i realizacji skomplikowanych projektów inżynieryjnych. Potwierdza to również biblijne opisy dotyczące systemu wodnego Jerozolimy, w tym tunelu Ezechiasza, który doprowadzał wodę do miasta.
Sadzawka Siloe, z którą powiązano odkrytą tamę, ma bogatą historię sięgającą VIII/VII wieku przed Chrystusem. Była ona kluczowym elementem miejskiego systemu wodnego, a jej znaczenie podkreśla fakt, że była używana podczas uroczystości świątynnych. Wzmianki o niej pojawiają się w Nowym Testamencie, opisującym cudowne uzdrowienie ślepego przez Jezusa właśnie w tym miejscu. Odkrycie to nie tylko wzbogaca naszą wiedzę o inżynierii wodnej starożytnego Bliskiego Wschodu, ale także pogłębia zrozumienie kontekstu historycznego i religijnego miejsc biblijnych, ukazując, jak starożytne społeczności radziły sobie z wyzwaniami środowiskowymi, jednocześnie tworząc dziedzictwo o trwałym znaczeniu.