Przełomowe badanie pod kierownictwem Johana Oosthuizena kwestionuje tradycyjny pogląd, że starożytni Izraelici pochodzili z Kanaanu. Badanie, opublikowane w maju 2025 roku, sugeruje, że ich przodkowie pochodzą ze stepów Europy.
Badanie, które integruje dane genetyczne, historyczne i kulturowe, wskazuje, że Izraelici migrowali z regionów związanych ze starożytnymi kulturami stepowymi w Europie Północnej i Zachodniej około 1750 roku p.n.e., z znaczącym wpływem genetycznym około 960 roku p.n.e. Naukowcy przeanalizowali DNA starożytnych populacji libańskich, ujawniając znaczny wzrost markerów genetycznych związanych z pochodzeniem stepowym w epoce żelaza.
Te markery genetyczne, szczególnie w haplogrupach Y-DNA R1b i R1a, są powszechne wśród europejskich populacji stepowych, ale rzadkie wśród wcześniejszych grup kananejskich. Tego przesunięcia genetycznego nie można przypisać znanym inwazjom grup takich jak Asyryjczycy czy Persowie. Badanie sugeruje, że Izraelici, początkowo zachowując czystość linii, wprowadzili ten genetyczny podpis, stopniowo mieszając się z lokalnymi grupami na przestrzeni czasu, a język hebrajski wykazuje indoeuropejskie wzorce etymologiczne.
Odkrycia podkreślają również paralele kulturowe, takie jak zdolność Izraelitów do trawienia mleka w wieku dorosłym, cecha związana z europejskim pochodzeniem, w przeciwieństwie do wysokiego wskaźnika nietolerancji laktozy u starożytnych populacji lewantyńskich. Badanie to skłania do ponownego rozważenia pochodzenia Izraelitów, kwestionując długotrwałe przekonanie, że byli oni rdzennymi mieszkańcami Kanaanu.
Ta wiedza poszerza nasze zrozumienie historii ludzkości i wzajemnych powiązań różnych populacji. Badanie ponownie otwiera debatę na temat pochodzenia Izraelitów i ich wpływu na krajobraz genetyczny Lewantu.