Astronomowie wykorzystali obserwatorium rentgenowskie NASA Chandra do przeprowadzenia „archeologii supernowych” w systemie GRO J1655-40, który zawiera czarną dziurę i gwiazdę towarzyszącą. Analizując dane rentgenowskie, naukowcy zrekonstruowali historię wybuchu supernowej, który miał miejsce ponad milion lat temu w tym systemie. Te przełomowe badania dostarczają kluczowych informacji na temat typów gwiazd, które zapadają się, tworząc czarne dziury.
System GRO J1655-40 początkowo składał się z dwóch jasnych gwiazd. Bardziej masywna gwiazda wyczerpała swoje paliwo jądrowe i eksplodowała jako supernowa, pozostawiając po sobie czarną dziurę. Następnie czarna dziura zaczęła pobierać materię ze swojej gwiazdy towarzyszącej, tworząc wokół niej wirujący dysk. Część tego materiału została wyrzucona w postaci silnych wiatrów.
W 2005 roku Chandra wykryła specyficzne pierwiastki chemiczne w tych wiatrach. Analizując widma rentgenowskie, zespół zidentyfikował 18 różnych pierwiastków. Porównując te dane z modelami supernowych, ustalili, że eksplodująca gwiazda miała masę około 25 razy większą od masy Słońca i zawierała znaczną ilość ciężkich pierwiastków. Ta „archeologia supernowych” oferuje rzadki wgląd w życie i śmierć masywnych gwiazd oraz powstawanie czarnych dziur.