Masowa, lodowata masa powietrza znana jako Wir Polarny, zazwyczaj utrzymywana nad Arktyką, wykazuje niepokojące anomalie, które mogą zwiastować gwałtowne spadki temperatur w Europie i Ameryce Północnej w nadchodzącym sezonie chłodów 2025-2026. Obserwacje meteorologiczne z września tego roku wykazały, że struktura wiru ukształtowała się słabiej niż przeciętnie. Ta sytuacja przywodzi na myśl warunki panujące zimą 1981-1982, kiedy to silne mrozy niespodziewanie dotarły do niższych szerokości geograficznych.
Obecne warunki w stratosferze sugerują narastającą niestabilność, która może doprowadzić do zjawiska zwanego Nagłym Ociepleniem Stratosferycznym. Taki epizod niesie ze sobą potencjał rozerwania wiru na mniejsze części. W rezultacie arktyczne masy powietrza mogłyby zostać skierowane na południe, w stronę obszarów zamieszkanych. Ta dynamika jest kluczowa dla prognozowania, ponieważ każdy rozpad wiru oznacza, że odległe siły natury stają się bezpośrednim czynnikiem kształtującym codzienną pogodę.
Czynniki sprzyjające tej niestabilności obejmują jednoczesne występowanie zjawiska La Niña oraz ujemnej fazy QBO (Quasi-Biennial Oscillation). Oba te wzorce klimatyczne historycznie wiązano z chłodniejszymi zimami na półkuli północnej oraz z dynamiczną, nieprzewidywalną naturą wiru polarnego. W kontekście globalnych zmian, zrozumienie tych sprzężeń zwrotnych staje się praktycznym narzędziem do zarządzania zasobami i planowania infrastrukturalnego.
Specjaliści podkreślają, że niezbędne jest drobiazgowe śledzenie ewolucji wiru w kolejnych tygodniach i miesiącach. Tylko stała obserwacja pozwoli na doprecyzowanie długoterminowych prognoz dotyczących potencjalnych epizodów ekstremalnego zimna. Analiza historyczna wskazuje, że silne zakłócenia wiru polarnego, podobne do tego obserwowane w 2018 roku, mogą prowadzić do znaczących anomalii pogodowych, wpływających na sektor energetyczny i rolnictwo. Zdolność do elastycznego reagowania na te naturalne cykle decyduje o płynności nadchodzącego okresu.