Wąski pas terytorium Chile, rozciągający się wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki Południowej, stanowi unikatowy rezerwuar zdumiewającej różnorodności krajobrazów naturalnych, a co za tym idzie – wyjątkowej flory. Geograficzna izolacja kraju, niekiedy określanego mianem „wyspy w Ameryce Południowej”, doprowadziła do ukształtowania się pięciu wyraźnych stref klimatycznych. Każda z tych stref reprezentuje odrębny etap w rozwoju ekosystemów, demonstrując niezwykłą zdolność przyrody do adaptacji.
Na dalekiej północy dominuje region Norte Grande, gdzie rozpościera się Pustynia Atakama. Jest to najbardziej suche miejsce na naszej planecie, w którego niektórych rejonach deszcz nie spadł od dziesięcioleci. W tych ekstremalnie suchych warunkach przetrwać są w stanie jedynie najbardziej wytrzymałe okazy flory, które przystosowały się do skrajnej aridności. Bezpośrednio na południe od niej znajduje się Norte Chico, półpustynny obszar przejściowy. Strefa ta jest znana z uprawy winorośli, na przykład w Dolinie Elqui, gdzie umiarkowane nasłonecznienie i wąski zakres temperatur, pomimo bliskości Zwrotnika Koziorożca, sprzyjają rozwojowi epifitów Tillandsia oraz krzewu Oxalis gigantea.
Sercem kraju jest Strefa Centralna, która cieszy się klimatem śródziemnomorskim. Warunki te stworzyły żyzne grunty, stanowiące rolniczy filar gospodarki narodowej. W tej strefie rosną takie gatunki jak endemiczny dla środkowego Chile Lithraea caustica, a także powszechniejsze w obszarach zaludnionych Fikus Benjamina i Melisa lekarska (Melissa officinalis).
Dalej na południe krajobraz ulega radykalnej transformacji w Zona Sur. Tutaj wilgotne lasy umiarkowane, liczne jeziora i aktywność wulkaniczna tworzą prawdziwe centrum bioróżnorodności. W lasach Zona Sur można spotkać wiecznie zielone drzewa, w tym raulí (cedr południowy) i buk roble, a także endemiczne pnącza, takie jak Lapageria, wyróżniająca się charakterystycznymi jaskraworóżowymi kwiatami.
Ostatnim ogniwem tego przyrodniczego łańcucha jest Strefa Australna, obejmująca surową, chłodną i deszczową Patagonię. Ten region, zdominowany przez lodowce i silne wiatry, wymaga od roślinności maksymalnej zdolności przystosowawczej. Chilijska część Patagonii charakteryzuje się wyjątkowo wilgotnym klimatem, z opadami sięgającymi aż 5000 mm rocznie. Tak obfite deszcze przyczyniają się do formowania się bagien magellańskich oraz lasów, w których dominują wiecznie zielone gatunki Nothofagus spp.
Analiza flory chilijskiej dobitnie dowodzi, jak zewnętrzne warunki środowiskowe stają się katalizatorem dla wewnętrznych procesów ewolucyjnych. Każdy gatunek odzwierciedla harmonię lub wyzwanie, z którym musiał się zmierzyć w swoim otoczeniu. Wysoki stopień endemizmu, osiągający nawet 90% w niektórych rodzinach, świadczy o pradawnej stabilności tych biocenoz. Tym samym, przyrodnicza różnorodność Chile jest żywym świadectwem zdolności do adaptacji i wykształcenia unikalnej ścieżki rozwoju w obrębie jednego, choć niezwykle zróżnicowanego, krajobrazu.