Język niderlandzki szczyci się bogatą i zawiłą historią, obejmującą tysiąclecia. Jako członek rodziny języków indoeuropejskich, język niderlandzki dzieli wspólnego przodka z licznymi innymi językami europejskimi i azjatyckimi. Rodzina ta powstała około 6000 lat temu w regionie otaczającym Morze Czarne.
Około 2000 do 3000 lat p.n.e. użytkownicy języka praindoeuropejskiego rozprzestrzenili się po Europie i Azji. Na obszarze, który jest obecnie Holandią, osiedlili się Germanie, mówiąc językiem germańskim. Język ten ewoluował poprzez przesunięcia dźwiękowe i inne zmiany językowe, co ostatecznie doprowadziło do powstania staroniderlandzkiego.
W średniowieczu i do XIX wieku język niderlandzki miał rozległy kontakt z łaciną i francuskim, co skutkowało znaczącym wpływem tych języków na leksykę niderlandzką. W XIX wieku wzrosły wpływy języka niemieckiego, a od drugiej połowy XIX wieku do chwili obecnej język angielski dostarczył najwięcej zapożyczeń.
Praindoeuropejski, hipotetyczny przodek języka niderlandzkiego i wielu innych języków, był używany przez ludy koczownicze w regionie, który jest obecnie Ukrainą, około 3500 lat p.n.e. Ludy te rozprzestrzeniły się po Europie i Azji, a ich język rozwinął się w różne dialekty, które ostatecznie przekształciły się w nowoczesne języki indoeuropejskie.
Z biegiem czasu język niderlandzki nieustannie ewoluował, pod wpływem różnych wydarzeń historycznych, wymiany kulturalnej i postępu technologicznego. Dziś pozostaje żywym i dynamicznym językiem, stale rozwijającym się i dostosowującym do współczesnego świata.