Słowo „meh” jest powszechnie używane jako wyraz obojętności lub znudzenia, często porównywane do wzruszenia ramionami. Jego historia lingwistyczna jest interesującą podróżą przez różne kultury i języki.
W języku jidysz „meh” (מעה) pełniło funkcję wykrzyknika oznaczającego „niech tak będzie” oraz przymiotnika oznaczającego „taki sobie”. W 1928 roku w słowniku Aleksandra Harkavy „meh” zdefiniowane było jako wykrzyknik wyrażający obojętność lub przeciętność. Warto zauważyć, że w jidysz „meh” było również używane jako onomatopeja, imitująca dźwięk beczącej kozy. W 1936 roku w jidyszowej piosence „Yidl Mitn Fidl” „meh” było używane jako dźwięk kozy.
Do języka angielskiego „meh” trafiło na początku lat 90. XX wieku. Pierwsze znane użycie miało miejsce w 1992 roku w dyskusji w Usenecie na temat serialu telewizyjnego „Melrose Place”. Uczestnik wyraził obojętność, pisząc: „Meh... za bardzo Ken-doll dla mnie...”. Serial animowany „The Simpsons” znacznie spopularyzował „meh” pod koniec lat 90. XX wieku. Najwcześniejsze znane użycie w serialu miało miejsce w odcinku „Sideshow Bob Roberts” z 1994 roku. W tym odcinku bibliotekarka odpowiada na pytanie Lisy o rejestry wyborcze słowem „meh”. Termin zyskał dalszą popularność w odcinku „Hungry, Hungry Homer” z 2001 roku, gdzie Lisa literuje „M-E-H, meh”, aby wyrazić swoją obojętność.
W 2008 roku „meh” zostało dodane do Collins English Dictionary, co odzwierciedlało jego integrację z językiem codziennym. Słownik definiuje „meh” jako „wyrażenie obojętności lub znudzenia”. To włączenie podkreśla rolę „meh” w wyrażaniu apatii.
W Polsce „meh” weszło do powszechnego użycia za pośrednictwem internetu i mediów społecznościowych, zachowując swoje pierwotne znaczenie wyrażania obojętności lub braku entuzjazmu. Podobne zjawisko można zaobserwować w innych językach europejskich, gdzie anglicyzmy, w tym „meh”, zyskują popularność wśród młodszych pokoleń.
„Meh” to przykład tego, jak słowa podróżują i ewoluują. Jego krótka forma i uniwersalne znaczenie sprawiają, że jest łatwo przyswajalne w różnych kulturach i językach. Od korzeni w jidysz po powszechne uznanie, „meh” pokazuje, jak język ewoluuje i adaptuje się, niosąc ze sobą ślady kulturowego i historycznego znaczenia. Jego podróż podkreśla dynamiczny charakter języka i jego zdolność do zwięzłego ujmowania złożonych ludzkich emocji.