Elizaveta Krivonogikh, ook bekend onder het pseudoniem Luiza Rozova, zou werkzaam zijn bij Parijse kunstgalerijen die bekend staan om het tentoonstellen van anti-oorlogskunst. Volgens recente berichten zou ze actief zijn bij L Galerie in Belleville en Espace Albatros in Montreuil. Krivonogikh, geboren in 2003, wordt algemeen beschouwd als de dochter van de Russische president Vladimir Poetin en Svetlana Krivonogikh. Haar vermeende connectie met de president is al geruime tijd onderwerp van publieke belangstelling en onderzoek.
De galerieën waar zij naar verluidt werkzaam is, presenteren hedendaagse kunstenaars, waaronder uit Rusland en Oekraïne, wiens werk de actualiteit van het conflict belicht. De aanwezigheid van Krivonogikh in deze kunstsector heeft discussies aangewakkerd over persoonlijke verantwoordelijkheid en politiek commentaar. Russische kunstenaars die uit Rusland zijn gevlucht, zoals Nastya Rodionova, hebben hun bezorgdheid geuit over de ethische implicaties van haar werkzaamheden, gezien de aard van de tentoongestelde kunst en de politieke context. Zij stellen dat kunstenaars die hun werk tentoonstellen, vaak vluchtelingen van het regime, zich mogelijk kwetsbaar opstellen zonder de achtergrond van het galeriepersoneel volledig te kennen.
Ondanks de controverse rond haar vermeende afkomst, hebben galeriehouders zoals Dmitry Dolinsky en Alexander Vishnevsky de keuze om Krivonogikh aan te nemen verdedigd. Zij stellen dat zij, net als elke andere assistent, haar werkzaamheden verricht zonder tekenen van ongepast gedrag. Volgens hen leeft zij een doorsnee leven, reist met de metro en ontvangt een stagiairsalaris, en dit alles via een stageprogramma van haar universiteit. Krivonogikh studeerde aan de ICART School of Arts and Cultural Management in Parijs en studeerde in 2024 af. Er zijn berichten dat zij onder de naam Elizaveta Rudnova werkt, mogelijk als verwijzing naar de overleden Poetin-bondgenoot Oleg Rudnov. Dit zou kunnen dienen als dekmantel of als ironische knipoog. Haar rol in de galerieën omvat het helpen bij het organiseren van tentoonstellingen en het produceren van video's. De discussie rond Krivonogikh's positie benadrukt de complexe relatie tussen kunst, politiek en persoonlijke identiteit in tijden van conflict. De situatie roept fundamentele vragen op over de verantwoordelijkheid van individuen binnen politiek geladen omgevingen en de manier waarop kunst kan dienen als platform voor zowel expressie als kritiek.