Nieuwe Studie: De Werkelijkheid Ontsnapt aan Volledige Digitale Nabootsing door Algoritmische Grenzen

Het lang gekoesterde idee dat onze ervaren werkelijkheid slechts een geavanceerde berekening op een supercomputer zou kunnen zijn, een concept dat vaak in de populaire cultuur wordt verbeeld, wordt door recent fundamenteel onderzoek in twijfel getrokken. Natuurkundigen van de Universiteit van British Columbia (UBC) in Okanagan, onder leiding van onder andere adjunct-hoogleraar Dr. Mir Faizal van de Irving K. Barber Faculteit der Wetenschappen, hebben hun bevindingen gepubliceerd. Het onderzoeksteam, dat ook fysicus Laurence M. Krauss omvatte, stelde in een publicatie in oktober 2025 dat de inherente structuur van het Universum zich verzet tegen volledige digitale reproductie. Hun conclusie is dat geen enkele computer, zelfs niet met de meest geavanceerde kwantumrekenkracht, de fundamentele wetten van het bestaan adequaat kan modelleren.

De onderzoekers voerden aan dat als de realiteit simuleerbaar was, dit zou leiden tot een onbeperkte reeks afgeleide simulaties. In zo'n recursief scenario zou de kans dat wij ons in de oorspronkelijke, primaire realiteit bevinden, astronomisch klein zijn, mogelijk één op een biljoen. Dit debat, dat lange tijd puur filosofisch was, is door dit onderzoek naar het domein van de wetenschappelijke toetsing gebracht. De kern van hun argumentatie is gebaseerd op de klassieke wiskundige inzichten van Kurt Gödel. Gödel toonde met zijn onvolledigheidsstellingen aan dat binnen elk formeel systeem altijd ware uitspraken bestaan die binnen de eigen regels van dat systeem niet bewezen kunnen worden. Dit principe impliceert dat een systeem zichzelf niet volledig kan omvatten of beschrijven.

In de context van computationele systemen betekent dit dat een computer, die strikt volgens algoritmes en regels werkt, tekortschiet. De aard van de werkelijkheid vereist een 'niet-algoritmische' doorgronding, een inzicht dat niet in programmeercodes te vatten is. Zelfs met de volledige informatiebasis van het Universum als invoer, zou het resultaat onvolledig blijven. Dr. Krauss verwoordde dit door te stellen dat de fundamentele wetten van de fysica niet binnen ruimte en tijd kunnen worden vervat, omdat zij deze genereren. De complexiteit van de realiteit fungeert daarmee als een natuurlijke barrière voor volledige algoritmische nabootsing.

Deze bevindingen hebben diepgaande implicaties voor de zoektocht naar een allesomvattende theorie, zoals de kwantumzwaartekracht die de relativiteitstheorie met de kwantummechanica wil verenigen. Het suggereert dat de fundamentele bouwstenen van ruimte en tijd voortkomen uit een diepere informatie-structuur, maar dat de dynamiek daarvan een niveau van emergentie bezit dat ontsnapt aan binaire of digitale kaders. Het onderzoek nodigt uit tot het erkennen van de grenzen van het meetbare en het omarmen van de rijkdom van het heden als een uniek en niet-repliceerbaar fenomeen.