Oude tanden onthullen verborgen genetische diversiteit in *Paranthropus robustus*, herschrijft de menselijke afstamming

Het analyseren van eiwitten uit het tandglazuur van *Paranthropus robustus* heeft onverwachte genetische variaties aan het licht gebracht, die mogelijk ons begrip van vroege menselijke voorouders en hun evolutie hervormen. Dit onderzoek biedt een genuanceerder beeld van ons verleden, waardoor we de complexe geschiedenis van de menselijke oorsprong beter kunnen begrijpen. Onderzoekers hebben ontdekt dat *Paranthropus robustus*, een homininesoort die leefde tussen 2,8 en 1 miljoen jaar geleden, mogelijk genetisch diverser was dan voorheen werd aangenomen. Dit daagt de traditionele opvatting uit dat het een enkele, uniforme soort was. De studie, geleid door Palesa Madupe van de Universiteit van Kopenhagen, analyseerde eiwitten in het tandglazuur om verborgen genetische variaties binnen de soort te ontdekken. Het onderzoek suggereert dat er mogelijk meerdere takken waren binnen de *Paranthropus robustus*-lijn, in plaats van een enkele, stabiele populatie. Deze bevinding kan ons begrip van hoe deze vroege homininen evolueerden en interactie hadden met hun omgeving aanzienlijk veranderen. De studie trekt ook de nauwkeurigheid in twijfel van het gebruik van tandgrootte om het geslacht van fossielen te bepalen. Een opmerkelijke bevinding van de studie is de ontdekking van een uniek eiwitpatroon in een van de geanalyseerde fossielen. Dit zou kunnen aangeven dat het tot een andere soort behoort, mogelijk *Paranthropus capensis*. Deze hypothese vereist echter verder onderzoek om te worden bevestigd. Het onderzoek roept ook vragen op over de relatie tussen *Paranthropus robustus* en *Australopithecus africanus*. De overeenkomsten tussen deze twee soorten zouden kunnen wijzen op een gemeenschappelijke afstamming of parallelle evolutie. Het is ook mogelijk dat verschillende groepen *Paranthropus* naast elkaar bestonden en zich aanpasten aan verschillende ecologische niches. Het gebruik van eiwitten uit tandglazuur in de paleoantropologie opent nieuwe wegen voor het verkennen van de diversiteit van oude homininen. Deze methode kan helpen bij het verduidelijken van het aantal soorten dat miljoenen jaren geleden op aarde leefde. Het benadrukt het belang van het betrekken van lokale experts bij onderzoek, vooral in Afrika, waar veel van deze fossielen worden gevonden. Deze studie, gepubliceerd in het tijdschrift Science, onderstreept de waarde van eiwitten als hulpmiddel voor het bestuderen van de menselijke evolutie. Het maakt het mogelijk om verschillen tussen individuen te identificeren die niet zichtbaar zouden zijn met behulp van conventionele methoden, wat helpt bij het herschrijven van de geschiedenis van onze voorouders. Dit werk toont de kracht van geavanceerde wetenschappelijke technieken bij het onthullen van de complexiteit van ons evolutionaire verleden en het belang van continu onderzoek op dit gebied.