Wetenschappers van het Massachusetts Institute of Technology (MIT) hebben een baanbrekende ontdekking gedaan die de zoektocht naar buitenaards leven kan veranderen. Professor Sara Seager en onderzoeker Rachana Agrawal hebben aangetoond dat ionische vloeistoffen, zouten die vloeibaar blijven bij extreme temperaturen en lage drukken, potentieel leven kunnen ondersteunen op planeten die voorheen als onleefbaar werden beschouwd. Deze bevindingen, gepubliceerd in de Proceedings of the National Academy of Sciences, suggereren dat de traditionele focus op water als enige voorwaarde voor leven mogelijk te beperkend is.
De ontdekking kwam voort uit experimenten die oorspronkelijk gericht waren op de chemie van de atmosfeer van Venus. Het MIT-team onderzocht hoe zwavelzuur uit de wolken van Venus kon worden verzameld en verdampt om organische moleculen te bestuderen. Tot hun verbazing vormde een mengsel van zwavelzuur en glycine, een veelvoorkomend aminozuur, een stabiele vloeistoflaag. Deze ionische vloeistof bleef stabiel bij temperaturen tot 180°C en onder drukken die aanzienlijk lager waren dan die op aarde. Belangrijk is dat deze vloeistoffen nauwelijks verdampen, waardoor ze onder extreme omstandigheden kunnen bestaan waar water zou verdampen of bevriezen. Rachana Agrawal benadrukt de verreikende implicaties: "Als we ionische vloeistoffen als mogelijkheid meenemen, kan dit de leefbare zone voor alle rotsachtige werelden dramatisch vergroten." Dit daagt de gevestigde opvatting uit dat alleen de aanwezigheid van vloeibaar water een planeet leefbaar maakt.
De onderzoekers stellen dat ionische vloeistoffen zich natuurlijk kunnen vormen uit veelvoorkomende kosmische ingrediënten zoals zwavelzuur, vaak geproduceerd door vulkanische activiteit, en stikstofhoudende organische verbindingen die worden aangetroffen op asteroïden en andere hemellichamen. In hun laboratoriumexperimenten mengden Seager en Agrawal zwavelzuur met meer dan dertig verschillende stikstofhoudende organische verbindingen, waaronder aminozuren en nucleïnezuren. Ze ontdekten dat ionische vloeistoffen consistent werden gevormd, zelfs wanneer de mengsels op basaltgesteente werden aangebracht, een veelvoorkomend oppervlaktemateriaal op rotsachtige planeten. Professor Seager beschreef de resultaten als verbazingwekkend: "Wat we ook probeerden, de ionische vloeistof vormde zich toch." Dit suggereert dat dergelijke vloeistoffen in 'pockets' op planetaire oppervlakken kunnen bestaan, mogelijk gedurende lange perioden, en zo 'oases' creëren voor hypothetische levensvormen. Deze ontdekking verbreedt niet alleen de mogelijke omgevingen voor leven buiten de aarde, maar nodigt ook uit tot een heroverweging van wat een leefbare planeet definieert. Het onderzoek opent een "Pandora's doos aan nieuw onderzoek", aldus Seager, en moedigt wetenschappers aan om een breder scala aan chemische en omgevingscondities te verkennen in hun voortdurende zoektocht naar het antwoord op de fundamentele vraag: zijn we alleen in het universum?