Zeehondenluizen, ectoparasieten op zeezoogdieren, beschikken over opmerkelijke aanpassingen om onder water te overleven. Lopende onderzoek in 2025 blijft deze unieke insecten onderzoeken, met name de zeehondenluis Echinophthiriidae horridus, en hun vermogen om te gedijen in mariene omgevingen.
Huidige studies tonen aan dat zeehondenluizen verschillende strategieën gebruiken voor onderwaterademhaling, waaronder huidademhaling en zuurstofopslag. Hun druppelvormige setae minimaliseren de weerstand, vergelijkbaar met haaienschubben, terwijl blootgestelde spirakelopeningen de gasuitwisseling vergemakkelijken. De goed ontwikkelde taenidia in de trachea voorkomen instorting onder hydrostatische druk.
Deze luizen combineren waarschijnlijk huidademhaling, zuurstofopslag en luchtopslag in hun tracheale systeem om onder water te overleven. Deze veelzijdige aanpak maakt aanpassing aan anoxische wateren en hoge druk mogelijk, waardoor overleving tijdens diepe duiken van zeehonden wordt verzekerd.