De smalle, uitgestrekte strook land die Chili vormt, gelegen langs de westkust van Zuid-Amerika, fungeert als een uniek reservoir van verbazingwekkende natuurlijke landschappen. Dit leidt tot een uitzonderlijke en diverse flora. De geografische afzondering van het land, dat soms wordt aangeduid als een ‘eiland in Zuid-Amerika’, heeft geleid tot een snelle opeenvolging van klimaatzones. Deze zones hebben vijf duidelijk te onderscheiden natuurlijke regio's gevormd. Elke regio vertegenwoordigt een afzonderlijke fase in de ontwikkeling van ecosystemen en toont de opmerkelijke veerkracht en het aanpassingsvermogen van de natuur.
In het uiterste noorden domineert de regio Norte Grande, de thuisbasis van de Atacama-woestijn. Dit is de droogste plek op aarde, waar in sommige gebieden al decennialang geen regen is gevallen. Alleen de meest geharde plantensoorten, die zich hebben aangepast aan de extreme droogte, kunnen hier overleven. Direct hierop volgt Norte Chico, een semi-aride overgangsgebied. Deze zone staat bekend om haar wijngaarden, zoals die in de Elqui-vallei. Ondanks de nabijheid van de Steenbokskeerkring zorgen de gematigde lichtintensiteit en het smalle temperatuurbereik ervoor dat soorten zoals de epifyten Tillandsia en de struik Oxalis gigantea hier goed gedijen.
Het hart van het land is de Centrale Zone, gekenmerkt door een mediterraan klimaat. Dit klimaat heeft vruchtbare gronden gecreëerd die de agrarische ruggengraat van de nationale economie vormen. In dit gebied komen soorten voor zoals de in Centraal-Chili endemische Lithraea caustica. In de meer bewoonde gebieden zijn ook de Ficus Benjamina en de Melissa officinalis wijdverspreid. Naar het zuiden toe verandert het landschap drastisch in de Zona Sur, waar vochtige gematigde bossen, uitgestrekte meren en vulkanische activiteit een centrum van biodiversiteit vormen.
In de bossen van de Zona Sur kan men groenblijvende bomen aantreffen, zoals de raulí (Zuid-Ceder) en de beuk roble, naast endemische klimplanten, waaronder de Lapageria met haar felroze bloemen. Deze natuurlijke overgang culmineert in de Austral-zone, die het ruige, koele en regenachtige Patagonië omvat. Dit is een streek waar gletsjers en krachtige winden heersen, wat maximale aanpassing van de vegetatie vereist. Het Chileense deel van Patagonië kenmerkt zich door een nat klimaat met neerslag die kan oplopen tot 5000 mm per jaar. Dit draagt bij aan de vorming van Magelhaense moerassen en bossen, gedomineerd door de groenblijvende Nothofagus spp.
De studie van de Chileense flora toont aan hoe externe omstandigheden fungeren als katalysator voor interne manifestatie: elke plant weerspiegelt de harmonie of de uitdaging die het in zijn omgeving heeft moeten trotseren. De hoge mate van endemie, die in sommige plantenfamilies oploopt tot 90%, getuigt van de eeuwenoude stabiliteit van deze gemeenschappen. De natuurlijke diversiteit van Chili is dan ook een levend bewijs van het vermogen tot aanpassing en de ontwikkeling van een uniek evolutionair pad binnen één enkel geografisch landschap.