Kuzey Buz Denizi, küresel ortalamanın yaklaşık üç katı hızla ısınıyor. Bilim insanları, Atlantik kökenli daha sıcak ve tuzlu suların Kuzey Buz Denizi'ne etkisinin 2060 yılı civarında zirveye ulaşmasını bekliyor. Bu süreç, "Atlantifikasyon" olarak adlandırılıyor ve deniz buzunun hızla erimesine ve okyanusun genel ısınmasına katkıda bulunuyor.
Atlantifikasyon, özellikle İskandinavya'nın kuzeyindeki Barents Denizi gibi sığ kenar denizlerinde belirginleşiyor. Bu durum, bölgedeki deniz buzunun diğer Kuzey Buz Denizi bölgelerine göre daha hızlı kaybolmasına neden oluyor. Bu değişimler, hem yerel hem de küresel ekosistemler üzerinde önemli etkilere sahip. 2024 yılında küresel sıcaklıklar rekor seviyelere ulaşırken, buz kaybının hızlanması ve deniz seviyelerinin yükselmesi endişeleri artıyor. Bazı tahminlere göre, 2027 yılına kadar buzsuz yazlar yaşanabileceği öngörülüyor.
Ancak son araştırmalar, son 20 yılda, insan kaynaklı küresel ısınmaya rağmen, Kuzey Buz Denizi'ndeki buz erimesinin daha yavaş bir hızda gerçekleştiğini gösteriyor. Bu yavaşlamanın geçici olduğu ve önümüzdeki beş ila on yıl içinde devam edebileceği, sonrasında ise ortalamanın üzerinde bir buz kaybının yaşanabileceği belirtiliyor. Atlantifikasyonun temel itici gücünün deniz buzunun kaybı olduğu düşünülüyor; deniz buzunun azalması, okyanusun daha fazla ısınmasına yol açarak bir geri besleme döngüsü oluşturuyor.
Bu süreç, Kuzey Buz Denizi'nin ekosistemlerinde de büyük değişikliklere neden oluyor. Atlantik kökenli türler kuzeye doğru yayılırken, Kuzey Buz Denizi'ne özgü türler azalıyor. Bu duruma "Borealizasyon" adı veriliyor ve deniz yaşamı için önemli sonuçlar doğuruyor. Bilim insanları, Atlantik sularının Kuzey Buz Denizi'ne etkisinin, küresel iklim modellerinde tam olarak hesaba katılmayan önemli bir faktör olduğunu belirtiyor. Bu süreçlerin daha iyi anlaşılması ve modellenmesi, gelecekteki iklim tahminlerinin doğruluğu açısından büyük önem taşıyor.