Alışık olduğumuz mavinin aksine, Dünya'nın antik okyanusları yeşil, mor hatta pembe gibi farklı tonlara sahip olabilirdi. Bu teoriler, milyarlarca yıl öncesine dayanan Arkeen dönemi araştırmalarından kaynaklanmaktadır. Renk varyasyonları, suyun benzersiz kimyasal bileşimine ve erken fotosentetik organizmaların varlığına bağlanmaktadır.
Yeşil Okyanus Teorisi
Arkeen Eon'u (4 ila 2,5 milyar yıl önce) sırasında, okyanuslar çözünmüş demir açısından zengindi. Japonya'daki Nagoya Üniversitesi'nden bir araştırmaya göre, okyanuslardaki yüksek demir seviyeleri kırmızı ve mavi ışığın çoğunu filtreleyerek yeşili baskın renk olarak bırakıyordu. Bu koşullarda gelişen siyanobakteriler, yeşil ışığı verimli bir şekilde emmek için fikobilin adı verilen özel pigmentler geliştirdi.
Mor/Eflatun Okyanus Hipotezi
"Mor Dünya hipotezi", erken yaşam formlarının fotosentez için klorofilden daha basit bir molekül olan retinali kullanmış olabileceğini öne sürüyor. Retinal, yeşil ışığı emer ve kırmızı ve maviyi yansıtır, bu da okyanuslara potansiyel olarak mor veya eflatun bir görünüm verebilir. Bu organizmalar, klorofil bazlı yaşamın ortaya çıkışından önce var olmuş olabilir.
Pembe Okyanus Önerisi
Sahra Çölü'ndeki siyanobakterilerden bulunan fosilleşmiş klorofil, konsantre formunda koyu kırmızı ve mor renkteydi. Suyla seyreltildiğinde, bu pigment erken Dünya okyanuslarına pembe bir renk vermiş olabilir. Bu siyanobakteriler 650 milyon yıldan uzun bir süre önce gelişerek Dünya okyanuslarına hakim oldu.
Antik okyanusların renklerini anlamak, yaşamın erken evrimi ve gezegenimizi şekillendiren koşullar hakkında fikir vermektedir. Bu çalışmalar, yaşamın yalnızca çevresine nasıl uyum sağladığına değil, aynı zamanda onu aktif olarak şekillendirmeye nasıl katkıda bulunduğuna dair yeni bir bakış açısı sunmaktadır.