Yeni araştırmalar, Dünya'nın en büyük yok oluş olayının, 252 milyon yıl önce meydana gelen Permiyen-Triyas yok oluşunun, okyanus biyojeokimyasal döngülerini istikrarsızlaştırdığını, bunun da karbon, oksijen ve fosfor seviyelerinde uzun süreli salınımlara yol açtığını gösteriyor. Bu durum, deniz ekosistemlerinin iyileşmesini geciktirdi.
Bilim insanları, Permiyen sonundan Triyas başına kadar olan dönemde fosfor, karbon ve oksijenin eşleşmiş döngülerini analiz etmek için dinamik bir sistem modeli kullandılar. Model, Sibirya Tuzakları volkanik patlamalarının ve karasal ekosistemlerin çöküşünün okyanus istikrarı üzerindeki etkilerini inceledi. "Büyük Ölüm" olarak da bilinen Permiyen-Triyas yok oluş olayı, deniz türlerinin yaklaşık %95'ini yok etti.
Çalışma, Sibirya Tuzakları'nın yerleşimi ve ekosistem çöküşünün okyanus fosfor seviyelerini artırdığını ve oksijeni azalttığını, bu da sistemi deniz organik karbon gömülmesine karşı hassas hale getirdiğini buldu. Besin alımında daha verimli olan daha küçük fitoplanktonlara geçiş, oksijen talebini artırarak ve redoks koşullarını homojenleştirerek okyanusu daha da istikrarsızlaştırdı. Model, kısa vadeli karbon girdilerinden ziyade bu faktörlerin jeokimyasal verilerdeki gözlemlenen salınımları yönlendirdiğini gösterdi. Bu bulgular, Permiyen-Triyas yok oluş olayının Dünya sistemi istikrarı üzerindeki derin etkisini vurgulayarak, sera koşullarını ve tekrarlayan okyanus anoksisini uzatıyor.