We wtorek wieczorem, 27 sierpnia 2025 roku, Morze Filipińskie, położone około 46 kilometrów na wschód-południowy wschód od Tajpej na Tajwanie, doświadczyło wstrząsu sejsmicznego o magnitudzie 5,3. Epicentrum trzęsienia ziemi zlokalizowano w pobliżu hrabstwa Yilan, na głębokości 116 kilometrów.
Drgania były odczuwalne w stolicy Tajwanu, Tajpej, a także w okolicznych miejscowościach, takich jak Sanchung i Yungho. Mieszkańcy zgłaszali odczuwalne ruchy gruntu. Według wstępnych doniesień, nie odnotowano żadnych znaczących szkód materialnych ani obrażeń wśród ludności. Lokalni urzędnicy i Krajowa Agencja Straży Pożarnej (NFA) na bieżąco monitorują sytuację.
W związku z częstymi zjawiskami sejsmicznymi w regionie, NFA zapowiedziała przeprowadzenie symulacyjnych ćwiczeń ewakuacyjnych w nadchodzącym wrześniu. Celem tych ćwiczeń jest wzmocnienie gotowości i udoskonalenie procedur reagowania kryzysowego.
Tajwan, ze względu na swoje położenie na styku dwóch głównych płyt tektonicznych – filipińskiej i euroazjatyckiej – jest naturalnie narażony na częste aktywności sejsmiczne. Płyta filipińska przesuwa się w kierunku północno-zachodnim z prędkością około 75-78 mm rocznie, co generuje znaczne naprężenia w skorupie ziemskiej i prowadzi do powstawania licznych trzęsień ziemi. W ciągu ostatniego stulecia Tajwan doświadczył ponad 150 wstrząsów o magnitudzie przekraczającej 6,0, co podkreśla jego znaczenie w globalnym monitoringu sejsmicznym.
Społeczność tajwańska, przyzwyczajona do tego typu zjawisk, wykazuje wysoki poziom przygotowania. Rygorystyczne przepisy budowlane, zaawansowane systemy monitorowania sejsmicznego oraz szeroko zakrojone kampanie edukacyjne społeczeństwa sprawiają, że nawet silniejsze wstrząsy często nie prowadzą do katastrofalnych skutków. Przykładem tego było trzęsienie ziemi o magnitudzie 7,4 w kwietniu 2024 roku, które, mimo swojej siły, zostało skutecznie opanowane dzięki wdrożonym środkom zaradczym i świadomości społecznej.
Obecne wydarzenie, choć mniej intensywne, stanowi kolejny impuls do utrzymania wysokiego poziomu czujności i ciągłego doskonalenia systemów bezpieczeństwa. Podkreśla to znaczenie współpracy między instytucjami a społeczeństwem w budowaniu odporności na naturalne zagrożenia oraz rolę świadomego podejścia do informacji i gotowości na wypadek wystąpienia zdarzeń nadzwyczajnych.