W kontekście historyczno-chronologicznym, decyzja PKK o rozpoczęciu procesu rozbrojenia w północnym Iraku, ogłoszona 11 lipca 2025 roku, stanowi kluczowy moment w długiej i krwawej historii konfliktu turecko-kurdyjskiego. Aby w pełni zrozumieć wagę tego wydarzenia, niezbędne jest spojrzenie na ewolucję tego konfliktu, który trwał przez dziesięciolecia i pochłonął tysiące istnień ludzkich.
Konflikt ten, zakorzeniony w sporach etnicznych, politycznych i ekonomicznych, charakteryzował się cyklami przemocy i próbami negocjacji. PKK, początkowo dążąca do autonomii, a następnie niepodległości dla Kurdów, prowadziła działania zbrojne przeciwko Turcji, co doprowadziło do licznych starć i aktów terroru. W odpowiedzi, tureckie siły zbrojne prowadziły operacje wojskowe, powodując liczne ofiary wśród ludności cywilnej i naruszając prawa człowieka.
W maju 2025 roku, po wezwaniu uwięzionego przywódcy Abdullaha Öcalana, PKK ogłosiła zamiar zaprzestania walki zbrojnej. Öcalan, odsiadujący dożywocie w Turcji, wezwał do przejścia na politykę demokratyczną, co stanowiło punkt zwrotny w historii konfliktu. Rozbrojenie, które ma potrwać od trzech do pięciu miesięcy, jest postrzegane jako „historyczne osiągnięcie” przez Öcalana. Turecki prezydent Recep Tayyip Erdoğan wyraził nadzieję na „Turcję wolną od terroru”, co wskazuje na potencjalną zmianę w relacjach między stronami.
Proces rozbrojenia, choć symboliczny, jest skomplikowany i wymaga koordynacji między Turcją, Irakiem i kurdyjskim rządem regionalnym. Wyzwania obejmują reintegrację bojowników, kwestię praw Kurdów oraz odbudowę zaufania między stronami. Warto zauważyć, że w 2013 roku, w wyniku negocjacji, doszło do podobnych prób zakończenia konfliktu, jednak zakończyły się one niepowodzeniem. Tym razem, nadzieje na trwały pokój są większe, ale przyszłość pozostaje niepewna. Historyczny kontekst pokazuje, że tylko kompleksowe rozwiązanie, uwzględniające wszystkie aspekty konfliktu, może przynieść trwały pokój.