10 września 2025 roku Ziemia doświadczyła zjawiska geomagnetycznego o niespotykanej dotąd skali. Starszy badacz Nikołaj Żeleźnow z Instytutu Astronomii Stosowanej Rosyjskiej Akademii Nauk poinformował, że przyczyna tego zdarzenia pozostaje nieustalona. Zazwyczaj burze geomagnetyczne są ściśle powiązane z aktywnością słoneczną, taką jak rozbłyski czy koronalne wyrzuty masy (CME). Jednakże, w tym konkretnym przypadku, żadne z tych zjawisk nie zostało zaobserwowane. Naukowcy skłaniają się ku hipotezie, że przyczyną mogą być wewnętrzne procesy zachodzące w magnetosferze Ziemi. Badania w tym kierunku są kontynuowane, a ich celem jest wyjaśnienie genezy tego nietypowego zjawiska.
Burze geomagnetyczne, będące nagłymi i intensywnymi zmianami pola magnetycznego Ziemi, mogą mieć różnorodne skutki. Mogą one wpływać na sieci energetyczne, systemy nawigacji satelitarnej, a nawet komunikację radiową. W skrajnych przypadkach mogą prowadzić do awarii systemów elektrycznych i telekomunikacyjnych. Obecnie Słońce znajduje się w 25. cyklu aktywności, który rozpoczął się w grudniu 2019 roku. Maksimum tego cyklu, przewidywane pierwotnie na lata 2024-2025, charakteryzuje się zwiększoną aktywnością, częstszymi wyrzutami masy i rozbłyskami. Naukowcy z NASA i NOAA potwierdzili, że Słońce osiągnęło swoje maksimum aktywności, które może potrwać do przyszłego roku. W maju 2024 roku doszło do najpotężniejszych burz geomagnetycznych od 20 lat, z zorzami polarnymi widocznymi na szeroką skalę.
Historia zna przypadki potężnych burz magnetycznych, jak choćby "Burza Carringtona" z 1859 roku, która spowodowała globalne zakłócenia w sieciach telegraficznych i była widoczna nawet w rejonach tropikalnych. Współczesne technologie, w tym satelity takie jak SOHO i ACE, pozwalają na monitorowanie tych zjawisk w czasie rzeczywistym. Według prognoz, 9 i 10 września 2025 roku pole geomagnetyczne utrzyma się na poziomie Kp-4 lub niższym, co oznacza słabe zaburzenia bez wyraźnych burz. Wpływ pogody kosmicznej na ten dzień jest przewidywany jako minimalny.
Analiza starożytnych skał z Grenlandii, przeprowadzona pod kierunkiem Uniwersytetu Oksfordzkiego i MIT, dostarczyła najstarszych dowodów istnienia pola magnetycznego Ziemi sprzed 3,7 miliarda lat, ujawniając jego zaskakujące właściwości i pomagając w zrozumieniu jego ewolucji. Pole magnetyczne Ziemi, rozciągające się na dziesiątki tysięcy kilometrów, tworzy magnetosferę, która chroni nas przed wiatrem słonecznym. Zrozumienie tych procesów jest kluczowe dla przewidywania potencjalnych zagrożeń i lepszego przygotowania na przyszłe zjawiska geomagnetyczne.