Archeolodzy dokonali sensacyjnego odkrycia w sercu Kalimantanu w Indonezji, odnajdując niezwykły artefakt – stożkowaty topór wykonany z metalu meteorytowego, którego wiek szacuje się na ponad 3000 lat. Ten unikatowy przedmiot nie tylko zachwyca kunsztem wykonania, ale przede wszystkim rzuca nowe światło na zaawansowane techniki metalurgiczne starożytnych społeczności tego regionu, podważając dotychczasowe założenia dotyczące ich możliwości technologicznych.
Topór został odnaleziony przez miejscowego farmera podczas poszukiwań złota. Jego niezwykły, stożkowaty kształt oraz precyzja wykonania od razu zwróciły uwagę ekspertów. Ida Bagus Putu Prajna Yogi, archeolog, podkreśliła wyjątkowość znaleziska, stwierdzając: „Przez wszystkie lata moich badań nad archeologią Kalimantanu nigdy nie widziałem stożkowatego topora takiego jak ten”. Podobne odczucia wyraziła Hartatik z Zespołu Ekspertów ds. Dziedzictwa Kulturowego Regionu Banjar (TACB), wskazując na jego znaczenie kulturowe i historyczne.
Analizy wstępne wskazują, że topór został wykuty z żelaza meteorytowego. Sugeruje to, że starożytni mieszkańcy Indonezji posiadali zaawansowane umiejętności w obróbce metali, znacznie wykraczające poza dotychczasowe przekonania o wykorzystaniu głównie miedzi, brązu i kamienia. Użycie materiału pozaziemskiego świadczy o zaawansowanej wiedzy metalurgicznej, a być może także o rozległych sieciach handlowych, które umożliwiały pozyskanie tak cennego surowca. Podobne artefakty, jak 3000-letnia grot strzały wykonany z żelaza meteorytowego znaleziony w Szwajcarii, potwierdzają, że starożytne cywilizacje na różnych kontynentach wykorzystywały materiały kosmiczne do tworzenia narzędzi i broni.
Lokalne legendy plemienia Dayaków, rdzennych mieszkańców Kalimantanu, mówią o przedmiotach pojawiających się w miejscach uderzeń piorunów. Choć historie te często interpretowano jako odniesienia do zjawisk atmosferycznych, fizyczne dowody w postaci żelaza meteorytowego w toporze nadają im nowy, namacalny wymiar. Nazwa „Gigi Petir” lub „Untu Gledek”, którą posługują się mieszkańcy, oznacza „Ząb Pioruna”, co dodatkowo wzmacnia związek z tymi opowieściami.
Odkrycie to stanowi mocny dowód na to, że starożytne społeczności w regionie Kalimantanu znacznie wyprzedziły epokę kamienia, opanowując skomplikowane techniki metalurgiczne. Topór, ze względu na swój niewielki rozmiar i artystyczne wykonanie, prawdopodobnie nie służył do celów praktycznych, lecz pełnił funkcję symbolu statusu społecznego, przedmiotu rytualnego lub cennego elementu wymiany handlowej. Podkreśla to złożoność społeczną i hierarchię panującą wśród ówczesnych społeczności.
Obecnie trwają dalsze badania mające na celu potwierdzenie autentyczności topora i pełne zrozumienie implikacji tego znaleziska. Naukowcy analizują kontekst odkrycia, w tym metody pracy miejscowego farmera, aby zapewnić historyczną dokładność i wykluczyć możliwość fałszerstwa. To niezwykłe znalezisko otwiera nowe perspektywy badawcze dotyczące prehistorycznej wymiany kulturowej i technologicznej w Azji Południowo-Wschodniej.