Przełomowe badania przeprowadzone przez naukowców z Massachusetts Institute of Technology (MIT) sugerują, że życie pozaziemskie może istnieć w płynach innych niż woda. Odkrycie, opublikowane w czasopiśmie Proceedings of the National Academy of Sciences, koncentruje się na cieczach jonowych – solach pozostających w stanie ciekłym w temperaturach poniżej 100°C, które wykazują niezwykłą stabilność w ekstremalnych warunkach.
Zespół badawczy, kierowany przez profesor Sarę Seager i doktorantkę Rachana Agrawal, przypadkowo odkrył te właściwości podczas eksperymentów związanych z badaniem atmosfery Wenus. Mieszając kwas siarkowy z glikolem, powszechnym aminokwasem, naukowcy zauważyli, że po odparowaniu większości kwasu pozostała stabilna warstwa cieczy jonowej. Ciecze te charakteryzują się znikomym parowaniem, co pozwala im istnieć w warunkach, które byłyby niekorzystne dla wody. Jak wyjaśnia Rachana Agrawal, potrzeba nam płynu, w którym może zachodzić metabolizm, a niekoniecznie wody. Uwzględnienie cieczy jonowych jako potencjalnych rozpuszczalników może „dramatycznie zwiększyć strefę zamieszkiwalności dla wszystkich skalistych światów”.
Odkrycie to ma ogromne implikacje dla astrobiologii. Planety, które wcześniej uważano za zbyt gorące lub posiadające zbyt cienką atmosferę dla istnienia ciekłej wody, mogą teraz stać się obiecującymi kandydatami do poszukiwania życia. Kwas siarkowy, będący produktem ubocznym aktywności wulkanicznej, oraz związki organiczne zawierające azot, powszechne w Układzie Słonecznym, mogą stanowić składniki do tworzenia cieczy jonowych na powierzchniach planetarnych. Badania wykazały, że mieszanie kwasu siarkowego z ponad 30 różnymi związkami organicznymi, nawet na powierzchni skał bazaltowych, prowadzi do powstania cieczy jonowych. Sara Seager określiła to odkrycie jako otwarcie „pudełka Pandory” nowych badań, podkreślając potencjał do dalszego eksplorowania tego zjawiska. Naukowcy planują kontynuować badania nad tym, które biomolekuły mogą przetrwać i funkcjonować w tych nietypowych płynach.