Nowe badania ujawniają, że Mur Gobi, struktura o długości 321 kilometrów w Mongolii, był czymś więcej niż tylko barierą obronną. Badania prowadzone w Mongolii przez profesora Gideona Shelach-Lavi we współpracy z prof. Chunagiem Amartuvshinem z Narodowego Uniwersytetu Mongolii i prof. Williamem Honeychurch z Uniwersytetu Yale, ujawniają, że był on wyrafinowanym narzędziem dynastii Xi Xia (1038–1227 n.e.).
Międzynarodowy zespół badawczy połączył teledetekcję, badania i wykopaliska, aby zmapować przebieg muru i techniki budowlane. Dowody archeologiczne wskazują, że budowniczowie wykorzystywali lokalne zasoby, takie jak ubita ziemia, kamień i drewno, dostosowując się do suchego krajobrazu. Garnizony były strategicznie rozmieszczone, aby mieć dostęp do wody i lasów, integrując potrzeby wojskowe, gospodarcze i środowiskowe.
Mur Gobi służył przede wszystkim jako fizyczna manifestacja władzy cesarskiej podczas dynastii Xi Xia, regulując handel, zarządzając mobilnością koczowników i ułatwiając wydobycie zasobów. Zapisy archeologiczne pokazują jego użytkowanie od II wieku p.n.e. do XIX wieku n.e., podkreślając jego trwałe znaczenie strategiczne. Te badania przedstawiają Mur Gobi jako wielofunkcyjną infrastrukturę, która odgrywała centralną rolę w krajobrazie geopolitycznym i środowiskowym średniowiecznej Azji Wewnętrznej.