W Polsce obserwuje się rosnące zainteresowanie współdzielonymi formami mieszkalnictwa, takimi jak koliving i cohousing, które oferują alternatywę dla tradycyjnych form zamieszkania. Te modele życia wspólnotowego zyskują na popularności, zwłaszcza w miastach, gdzie ceny mieszkań są wysokie, a potrzeba integracji społecznej jest istotna.
Koliving polega na dzieleniu wspólnych przestrzeni mieszkalnych z prywatnymi jednostkami, co jest atrakcyjne dla młodszych osób poszukujących praktyczności i współpracy. Z kolei cohousing skierowany jest do tych, którzy pragną autonomicznej długowieczności we wspierającej się społeczności, gdzie mieszkańcy mają własne domy, ale dzielą się procesem decyzyjnym i przestrzeniami wspólnymi.
W Polsce, gdzie obserwuje się wzrost cen mieszkań, szczególnie w latach 2016-2021, współdzielone mieszkania mogą stanowić ekonomicznie uzasadnione rozwiązanie, zwłaszcza dla młodych ludzi wchodzących na rynek pracy. Inwestycje w edukację mają największy wpływ na długość życia zarówno kobiet, jak i mężczyzn w Polsce, co podkreśla znaczenie dostępu do edukacji i rozwoju osobistego w kontekście starzejącego się społeczeństwa.
Modele współdzielonego mieszkania mogą również przyczynić się do zmniejszenia wydatków na opiekę zdrowotną osób starszych, umożliwiając im dłuższe pozostawanie w środowisku domowym. Te modele podważają tradycyjne pojęcie długowieczności, podkreślając znaczenie kontaktów społecznych i wspólnych doświadczeń. Oferują potencjalne rozwiązanie w walce z izolacją w starszym wieku, wspierając poczucie przynależności i wzajemnego wsparcia.
W kontekście ekonomicznym, współdzielone mieszkania mogą generować oszczędności zarówno dla mieszkańców, jak i dla państwa, poprzez optymalizację kosztów utrzymania i opieki. W miarę jak te modele zyskują na popularności, mogą stać się istotnym elementem polskiego rynku mieszkaniowego, odpowiadając na wyzwania związane z rosnącymi cenami nieruchomości i potrzebą integracji społecznej.