Wokalizacje orangutanów: Dowody na rekurencję podważają wyjątkowość języka ludzkiego

Naukowcy odkryli, że dzikie orangutany używają wokalizacji o warstwowej złożoności, metody komunikacji wcześniej uważanej za unikalną dla ludzi. Odkrycie to sugeruje starsze ewolucyjne pochodzenie tego typu komunikacji. Badania podkreślają podobieństwa między metodami komunikacji orangutanów i ludzi.

Podobieństwo ilustruje koncepcja „rekurencji”, której przykładem jest zdanie „To jest pies, który gonił kota, który zabił szczura, który zjadł ser”. To zdanie demonstruje warstwową złożoność poprzez powtarzające się frazy czasownikowo-rzeczownikowe, takie jak „gonił kota” i „zjadł ser”. Rekurencja polega na osadzaniu elementów językowych w celu tworzenia zrozumiałych myśli lub fraz, co pozwala na nieskończone wiadomości o rosnącej złożoności.

Analiza alarmowych nawoływań samic orangutanów sumatrzańskich ujawniła rytmiczną strukturę z samoosadzaniem na trzech poziomach. Poszczególne dźwięki łączą się w małe kombinacje (pierwsza warstwa), które grupują się w większe serie (druga warstwa), a te serie tworzą jeszcze większe serie (trzecia warstwa), każda z regularnym rytmem. To odkrycie podważa pogląd, że rekurencja jest wyłącznie ludzka.

Orangutany dostosowywały również rytm swoich alarmowych nawoływań w zależności od rodzaju napotkanego drapieżnika. Szybsze, bardziej pilne nawoływania sygnalizowały prawdziwe zagrożenia, takie jak tygrysy, podczas gdy wolniejsze, mniej regularne nawoływania wskazywały na mniej wiarygodne niebezpieczeństwa. Ta uporządkowana wokalna rekurencja przekazuje znaczące informacje o środowisku zewnętrznym.