Een nieuwe hypothese, gepubliceerd in Physical Review Research, stelt dat zwaartekrachtgolven de drijvende kracht zijn achter de expansie van het universum en de verdeling van materie, in plaats van hypothetische deeltjes zoals inflatons. Deze theorie, voorgesteld door theoretisch astrofysicus Raúl Jiménez en zijn team, biedt een alternatief voor bestaande kosmologische modellen. Zwaartekrachtgolven, gedefinieerd als rimpelingen in de ruimtetijd veroorzaakt door massieve objecten zoals zwarte gaten of neutronensterren, dragen informatie met zich mee over kosmische gebeurtenissen. Wetenschappers gebruiken deze golven om de kosmos te bestuderen. Eerdere theorieën veronderstelden dat de snelle expansie van het vroege universum werd aangedreven door inflatondeeltjes, maar het gebrek aan direct bewijs voor hun bestaan heeft geleid tot twijfels.
De nieuwe benadering suggereert dat zwaartekrachtgolven, gegenereerd door tensor-perturbaties in de ruimtetijd, dichtheidsfluctuaties in het oeroude plasma kunnen creëren. Deze fluctuaties zouden verantwoordelijk zijn voor de vorming van de eerste sterren, sterrenstelsels en zwarte gaten, en daarmee de expansie van het universum aansturen. Deze theorie elimineert de noodzaak van speculatieve deeltjes. Hoewel zwaartekrachtgolven in 1916 door Einstein werden voorspeld, werd de eerste directe detectie pas in 2015 door LIGO gedaan. De kosmische achtergrondstraling (CMB) is cruciaal bewijs voor de oerknaltheorie; de 'herinnering' van zwaartekrachtgolven kan deze CMB-kaarten subtiel veranderen. Deze theorie vereist echter verdere verificatie en experimentele bevestiging om gevalideerd of weerlegd te worden.