Chinese wetenschappers hebben een mechanisme ontdekt dat microbieel leven in staat stelt te overleven in de zonloze diepten van de aarde, gevoed door de energie die vrijkomt bij aardbevingen. Dit onderzoek, gepubliceerd op 7 augustus 2025, suggereert dat tektonische activiteit breuken in de aardkorst veroorzaakt, waardoor watermoleculen worden gesplitst en waterstof (H₂) en oxidanten zoals waterstofperoxide (H₂O₂) worden geproduceerd. Deze stoffen vormen een cruciale energiebron voor microben diep onder het aardoppervlak. Het onderzoek, geleid door Professor He Honglin en Professor Chu Jian van het Guangzhou Institute of Geochemistry, Chinese Academy of Sciences, simuleerde de activiteit van diepe geologische breuken. Ze ontdekten dat vrije radicalen die vrijkomen bij het breken van gesteente watermoleculen kunnen splitsen, wat resulteert in een kenmerkend redoxgradiënt binnen de breuksystemen. Deze stoffen reageren ook met ijzer in grondwater en gesteenten, wat een continue elektronenstroom aandrijft die microbieel leven voedt en de biogeochemische cycli van koolstof, stikstof en zwavel aandrijft. De hoeveelheid waterstof die door aardbevingsactiviteit in breuken met veel microben wordt gegenereerd, kan tot wel 100.000 keer hoger zijn dan die van eerder bekende waterstofgenererende mechanismen.
De bevindingen suggereren dat aardbevingen een krachtige, voorheen onderschatte energiebron zijn voor diep-aardse ecosystemen. Dit mechanisme zou ook op andere planeten met vergelijkbare geologische structuren kunnen voorkomen, wat een plausibele verklaring biedt voor hoe leven zou kunnen bestaan in ondergrondse omgevingen op hemellichamen die geen zonlicht ontvangen. Het onderzoek benadrukt de veerkracht van leven en de mogelijkheid dat het zich aanpast aan de meest extreme omstandigheden, wat onze kijk op habitabiliteit in het heelal verruimt. Professor He Hongping en Professor Zhu Jianxi worden genoemd als leiders van dit onderzoek, met bevindingen gepubliceerd in Science Advances op 19 juli. De studie kwantificeert de kracht van dit proces, waarbij wordt opgemerkt dat een enkele matige aardbeving waterstoffluxen kan genereren die aanzienlijk groter zijn dan die van radiolyse of serpentinisatie. IJzer fungeert als een cruciale energieschutter, die een continue elektronenstroom faciliteert die microbieel leven van energie voorziet en essentiële biogeochemische cycli aandrijft.