In 1911 deed een opmerkelijke vondst in de Lovelock Cave in Nevada de ronde: menselijke resten die de basis vormden voor legendes over 'rode haar reuzen'. Deze verhalen, met name afkomstig van de Paiute-stam, spraken over een kannibalistische stam van reuzen, de Si-Te-Cah genaamd. Volgens de mondelinge geschiedenis van de Paiute waren de Si-Te-Cah woeste vijanden die oorlog voerden met naburige stammen. De legende beschrijft hoe de Si-Te-Cah, na jaren van strijd, in de Lovelock Cave werden gedreven, waar ze door de gecombineerde stammen werden uitgeroeid.
De opgravingen in 1911 leverden gemummificeerde resten op, waarvan sommigen 1,98 meter lang waren en opvallend rood haar hadden. Echter, latere analyses hebben de aanwezigheid van reuzen in twijfel getrokken. Radiokoolstofdatering suggereert dat de Lovelock Cave bewoond werd van ongeveer 1500 v.Chr. tot 1500 n.Chr., wat geen bewijs levert voor de aanwezigheid van individuen die aanzienlijk groter waren dan de gemiddelde menselijke lengte.
Sommige antropologen, zoals Adrienne Mayor, suggereren dat misgeïdentificeerde dierlijke botten, zoals die van mammoeten of prehistorische beren, door vroege gravers voor menselijke resten zouden kunnen zijn aangezien. De roodachtige tint van het haar kan ook te wijten zijn aan omgevingsfactoren die de conservering van de resten hebben beïnvloed, zoals de natuurlijke droogte van het klimaat die het haar een roodbruine tint kan geven. Hoewel de Si-Te-Cah legende een belangrijk onderdeel is van de Paiute mondelinge geschiedenis, bevestigt het huidige archeologische bewijs de aanwezigheid van een ras van rode haar reuzen in Amerika niet.
De vondsten in Lovelock Cave bieden wel waardevolle inzichten in de prehistorische bewoners van de Great Basin regio, maar valideren de reuzenverhalen uit de inheemse folklore niet. De vondst van een sandaal van meer dan 38 cm lang, en de beschrijvingen van menselijke resten die tot 2,44 meter lang waren, blijven echter fascinerende elementen in dit eeuwenoude mysterie. De interpretatie van deze vondsten blijft onderwerp van debat, waarbij sommigen de legendes als waar beschouwen en anderen ze toeschrijven aan misidentificatie, overdrijving of de wens om toeristische attracties te creëren.