De Pirahã zijn een inheemse groep van ongeveer 700 mensen die in het Maici-riviergebied in het noordwesten van Brazilië wonen. Ze leiden een semi-nomadisch leven in kleine dorpen. Daniel Everett, een taalkundige, besteedde jaren aan het bestuderen van de Pirahã-taal, beginnend in de late jaren 1970. Hij wilde hen aanvankelijk bekeren tot het christendom, maar richtte zich later op het bestuderen van hun taal en cultuur.
Everetts onderzoek suggereert dat de Pirahã-taal woorden heeft voor 'een' (hói) en 'twee' (hoí), die door toon worden onderscheiden. Hij betoogde echter later dat deze woorden 'kleine hoeveelheid' en 'grotere hoeveelheid' betekenen, en niet specifieke getallen. De taal mist ook kwantificerende termen zoals 'alle' of 'elk'. Verder zou de taal geen kleurtermen hebben en geen concept van geschiedenis kennen die verder gaat dan twee generaties.
Everett ontdekte dat de Pirahã-mensen moeite hadden met het begrijpen van numerieke concepten, zelfs na maandenlange training. Zijn zoon, Caleb, voerde later experimenten uit die deze moeilijkheden bevestigden. De Pirahã konden niet consequent eenvoudige wiskundige taken uitvoeren. Dit werk daagde de theorieën van Noam Chomsky uit, die stelde dat mensen een aangeboren capaciteit voor taal hebben, bekend als 'universele grammatica'.
Everett betoogde dat de Pirahã-taal, gevormd door zijn unieke cultuur, de ideeën van Chomsky tegensprak. Veel taalkundigen hebben de bevindingen van Everett echter bekritiseerd. Ze stellen dat de grammaticale kenmerken van de Pirahã-taal verkeerd zijn geïnterpreteerd. Ondanks het debat blijft de Pirahã-taal een overtuigend voorbeeld van taalkundige diversiteit, die de verschillende manieren waarop mensen spreken, tellen en redeneren benadrukt.