De invloed van het Perzisch op de talen van het Indische subcontinent

Het Perzisch speelde een cruciale rol bij het verbinden van diverse gemeenschappen op het Indische subcontinent, vergelijkbaar met het Engels vandaag de dag. Het bevorderde een gedeelde identiteit en integreerde de regio in de bredere wereld van Groot-Iran. Het Indische subcontinent produceerde een enorme hoeveelheid Perzische literatuur, die de output van Iran vóór de 19e eeuw overtrof. Dit omvatte poëzie, geschiedenis en wetenschappelijke werken, geschreven door mensen van alle geloofsovertuigingen. Het Perzisch werd ook gebruikt voor religieuze expressie, met name in de soefi-literatuur. Interactie met lokale elementen leidde tot de 'Indiase stijl' (sabk-e-Hindi) in het Perzisch, gekenmerkt door sierlijke poëzie en de opname van Indiase woordenschat en thema's. Het moessonseizoen werd bijvoorbeeld geromantiseerd. Bekende beoefenaars waren Urfi Shirazi en Bedil. Vertalingen uit het Arabisch, Turks en Sanskriet verrijkten de Indo-Perzische literatuur. Sanskrietwerken, zoals de Mahabharata (Razmnama), werden onder Akbar vertaald om kennis te verspreiden. Als lingua franca gedurende 800 jaar heeft het klassieke Perzisch de Indische talen significant beïnvloed, met name in het noordwesten. Punjabi, Sindhi en Urdu tonen een aanzienlijke Perzische invloed. Hindustani, een lingua franca, combineert Khariboli met Perzische elementen, met Perzisch-geïnspireerde Urdu en Sanskriet-geïnspireerde Hindi registers. De invloed van het Perzisch is het sterkst in Hindustani en Urdu. Door de politisering van de taal zijn Perzische kenmerken prominenter aanwezig bij moslimsprekers. De achteruitgang van het Perzisch begon in de late 18e eeuw, met de opkomst van Urdu en Engels. Het verlies van het Perzisch werd betreurd, waarbij de Urdu-dichter Ghalib het Perzisch beschouwde als een spiegel die de kleuren van het leven weerspiegelde.