Orang-oetan vocalen: Bewijs van recursie daagt de uniciteit van de menselijke taal uit

Wetenschappers hebben ontdekt dat wilde orang-oetans vocalen gebruiken met een gelaagde complexiteit, een communicatiemethode die voorheen als uniek voor mensen werd beschouwd. Deze bevinding suggereert een oudere evolutionaire oorsprong voor dit type communicatie. Het onderzoek benadrukt parallellen tussen de communicatiemethoden van orang-oetans en mensen.

De overeenkomst wordt geïllustreerd door het concept 'recursie', bijvoorbeeld door de zin 'Dit is de hond die de kat achtervolgde die de rat doodde die de kaas at'. Deze zin demonstreert gelaagde complexiteit door herhaalde werkwoord-zelfstandig naamwoordzinsdelen zoals 'achtervolgde de kat' en 'at de kaas'. Recursie omvat het insluiten van taalelementen om begrijpelijke gedachten of zinnen te vormen, waardoor oneindige berichten met toenemende complexiteit mogelijk zijn.

Analyse van alarmroepen van vrouwelijke Sumatraanse orang-oetans onthulde een ritmische structuur met zelf-inbedding over drie niveaus. Individuele geluiden combineren tot kleine combinaties (eerste laag), die zich groeperen tot grotere reeksen (tweede laag), en deze reeksen vormen nog grotere series (derde laag), elk met een regelmatig ritme. Deze ontdekking daagt het idee uit dat recursie uitsluitend menselijk is.

De orang-oetans pasten ook het ritme van hun alarmroepen aan op basis van het type roofdier dat ze tegenkwamen. Snellere, meer urgente roepen signaleerden echte bedreigingen zoals tijgers, terwijl langzamere, minder regelmatige roepen minder geloofwaardige gevaren aangaven. Deze gestructureerde vocale recursie geeft zinvolle informatie over de externe omgeving.