De kracht van ongestructureerd spel: heroverweging van onderwijs voor de ontwikkeling van een kind

Kinderen zoeken vaak uitdagingen die passen bij hun capaciteiten, zoals blijkt uit hun voorkeur voor klimmen in plaats van de trap van een glijbaan te gebruiken. Dit gedrag benadrukt het belang van authentiek spel in de ontwikkeling van een kind. Ongestructureerd spel, waarbij kinderen zelf bepalen hoe, wanneer en wat ze spelen zonder tussenkomst van volwassenen, is een belangrijke drijfveer voor leren.

Dit type spel bevordert executieve functies, waaronder planning, zelfregulatie en aanhoudende aandacht. Deze vaardigheden zijn cruciaal voor academisch succes en de algehele individuele ontwikkeling. Omgekeerd, wanneer technologie activiteiten dicteert, worden kinderen passief, versplintert hun aandacht en verliezen ze de controle over hun leren.

Onderwijs moet prioriteit geven aan de intrinsieke waarde van kennis, kunst en spel. Het traditionele, behavioristische model, dat zich richt op het uit het hoofd leren en hiërarchische autoriteit, leidt vaak tot ongemotiveerde leerlingen. Recente ontwikkelingen in de educatieve neurowetenschappen, ondersteund door organisaties als de OESO, tonen aan dat de 'meer is beter'-aanpak een misvatting is.

Landen als Finland, die formeel onderwijs uitstellen tot de leeftijd van zeven jaar en de nadruk leggen op spel, behalen consequent hoge resultaten in het PISA-rapport. Leren moet voortkomen uit de oprechte interesse van een kind, wat motivatie, creativiteit en innovatie bevordert. Door ongestructureerd spel te omarmen en de natuurlijke ontwikkeling van een kind te respecteren, kunnen we evenwichtige, capabele en echt geschoolde individuen cultiveren.