In een steeds digitaler wordende wereld is het een dringende uitdaging geworden om jongeren te onderwijzen in het ethisch en gezond omgaan met kunstmatige intelligentie (AI). Neuroscientist en sociaal opvoeder Tania García, gespecialiseerd in de ontwikkeling van kinderen en jongeren en oprichter van Educación Real, biedt inzichten over hoe AI niet alleen een technologische vooruitgang is, maar ook een agent die verlangens, overtuigingen en identiteiten op neuronale niveaus vormgeeft.
Volgens García ligt de sleutel tot een gezonde integratie van AI in het leven van jongeren in emotionele steun en de echte aanwezigheid van volwassenen thuis. Buiten cursussen of digitale regels is het essentieel dat ouders en verzorgers aanwezig zijn tijdens het gebruik van technologieën om te voorkomen dat jongeren afhankelijk worden van goedkeuring door AI. De neuroscientist benadrukt dat AI niet neutraal is; het reorganiseert de neurale paden van jongeren, stimuleert impulsiviteit en beloont constante goedkeuring, wat contraproductief is voor een ontwikkelend brein.
García wijst erop dat de prefrontale cortex van de hersenen, verantwoordelijk voor kritisch denken en zelfreflectie, pas volledig ontwikkelt tot de leeftijd van 25. Dit maakt jongeren kwetsbaar voor applicaties die hun identiteit vormen zonder dat ze zich daarvan bewust zijn. Elke suggestie van AI versterkt een versie van zichzelf die ze niet bewust hebben gekozen, en beïnvloedt direct de neurale mechanismen van jongeren. Zonder begeleiding van volwassenen kunnen ze een valse autonomie opbouwen, zich veilig voelen terwijl ze eigenlijk worden bestuurd door wat ze consumeren.
Wat betreft het gebruik van digitale apparaten, merkt García op dat handschrift neurale circuits activeert die verband houden met denken, emotionele zelfbewustzijn en sensorische integratie. Bij het schrijven zijn hand, zicht, gedachte en emotie met elkaar verbonden. In tegenstelling tot het gebruik van tablets worden deze stappen niet uitgevoerd, waardoor de hersenplasticiteit zich richt op onmiddellijke bevrediging in plaats van op nadenken. Daarom is er meer nodig dan alleen educatieve technologie; er is een systeem nodig dat de fysiologie van de ontwikkeling van kinderen respecteert en niet simpelweg de trends volgt, maar eerst denkt aan de hoofdrolspelers in dit verhaal.
García spreekt ook over de introductie van schermen in het onderwijs, waarbij ze aangeeft dat het gebruik ervan in de basisschool niet noodzakelijk is. Hoewel kleine technologische ruimtes nuttig kunnen zijn, is het niet gepast om afhankelijk te zijn van één apparaat voor alles. Het zenuwstelsel van een kind is niet voorbereid om zichzelf te balanceren tegen digitale prikkels, omdat hun brein elke prikkel als nieuwigheid interpreteert en in een constante beloningsmodus activeert. Als er geen volwassene aanwezig is, weet het kind niet hoe het moet stoppen, niet omdat het niet wil, maar omdat het niet kan. Het introduceren van schermen zonder een stevige emotionele basis of echte begeleiding is een vorm van symbolische verwaarlozing.
Om in de digitale omgeving te onderwijzen zonder in autoritarisme of permissiviteit te vervallen, stelt García voor om diepgaand te werken met het zenuwstelsel van de volwassene zelf. Het is essentieel dat volwassenen hun eigen emoties begrijpen en leren hoe ze deze kunnen beheren om kinderen en jongeren effectief te begeleiden. Neurobiologisch begrip is fundamenteel, met inachtneming van het feit dat de prefrontale cortex van het kind of de jongere nog niet ontwikkeld is en daarom niet in staat is om de digitale impuls zelfstandig te beheersen. Het gaat niet om het geven van advies of clichés, maar om het faciliteren van interne deprogrammeringsprocessen, waarbij de volwassene leert om vanuit de verbinding en vanuit een emotionele structuur te ondersteunen die geen straffen vermomt als dialoog.
Samenvattend benadrukt Tania García het belang van emotionele steun en de echte aanwezigheid van volwassenen in huis, zodat jongeren ethisch en gezond kunnen leven met kunstmatige intelligentie. Onderwijs zou zich moeten richten op de integrale ontwikkeling van het kind, met respect voor hun fysiologie en het bevorderen van hun autonomie op een bewuste en begeleide manier.