Nieuw onderzoek wijst uit dat de grootste uitstervingsgebeurtenis op aarde, de Perm-Trias-extinctie 252 miljoen jaar geleden, de biogeochemische cycli van de oceaan destabiliseerde, wat leidde tot langdurige schommelingen in de niveaus van koolstof, zuurstof en fosfor. Dit vertraagde het herstel van mariene ecosystemen.
Wetenschappers gebruikten een dynamisch systeemmodel om de gekoppelde cycli van fosfor, koolstof en zuurstof te analyseren tijdens het einde van het Perm tot het vroege Trias. Het model onderzocht de effecten van de Siberische Trappen vulkaanuitbarstingen en de ineenstorting van terrestrische ecosystemen op de stabiliteit van de oceaan. De Perm-Trias-extinctie, ook bekend als de "Grote Sterfte", roeide ongeveer 95% van de mariene soorten uit.
De studie toonde aan dat de plaatsing van de Siberische Trappen en de ineenstorting van het ecosysteem de fosforniveaus in de oceaan verhoogden en de zuurstof verlaagden, waardoor het systeem gevoelig werd voor de begraving van mariene organische koolstof. Een verschuiving naar kleinere fytoplankton, die efficiënter zijn in het opnemen van voedingsstoffen, destabiliseerde de oceaan verder door de zuurstofvraag te verhogen en de redoxomstandigheden te homogeniseren. Het model toonde aan dat deze factoren, in plaats van kortstondige koolstofinput, de waargenomen schommelingen in geochemische gegevens veroorzaakten. Deze bevindingen benadrukken de diepgaande impact van de Perm-Trias-extinctie op de stabiliteit van het aardsysteem, waardoor de broeikasomstandigheden en terugkerende oceanische anoxie werden verlengd.